Naaz in Koninklijk Theater Carré, 27-01-2023

Naaz geeft zichzelf volledig en bloeit open in een stampvol Carré

Het kan je moeilijk ontgaan zijn; de terugkomst van Naaz na bijna 3 jaar radiostilte. Ze bracht op 27 mei de single “Sad Violins” uit die door haar vaste kern warm werd ontvangen.
Niet wetende dat er in net iets later dan een half jaar een volledig nieuw album zou verschijnen.
Je hebt artiesten die soms jaren over een album doen (voorbeeld: Adele deed zo’n 6 jaar over haar recent verschenen plaat “30”) maar in het geval van Naaz lijkt het erop dat het haar zelf ook allemaal een beetje overkwam.

Toen zij op 3 augustus haar single Azadî uitbracht (Koerdisch voor vrijheid, geïnspireerd op het Koerdische gezegde Jin, Jiyan, Azadî: vrouw, leven, vrijheid) kon ze nog niet weten dat er zo’n 2 weken later een grote revolutie in Iran startte omdat Masha Amini (22 jaar) werd vermoord omdat ze geen hoofddoek droeg.
Daarmee sloeg Naaz toevallig de spijker op haar kop en ze wist dan ook de tekst te verpersoonlijken naar het verhaal van Jina Masha Amini. Ze droeg het lied aan haar op en vertelde het verhaal onder andere bij Khalid en Sophie in oktober.

Na 3 jaar radiostilte was ze daar dan ook eindelijk weer en kondigde ze aan een album uit te brengen wat in januari 2023 zou verschijnen.
Vlak daarna kwam dan ook de aankondiging van een show in Carré. Best een behoorlijke stap, maar Naaz’ levensmotto is dan ook niet voor niets ‘durven dromen’.

Zo heeft ze ook op haar social media kanalen meerdere keren benoemd dat de laatste lootjes van haar album “Never Have I Ever” (verschenen op 11 januari jl) pas in december afgerond werden. Iedereen die een beetje bekend is met de algemene tijdslijnen en planningen die rondgaan in de muziekindustrie, zou hier stress van krijgen. Maar Naaz niet. Sterker nog; ze heeft zo’n duidelijke online presence gegeven dat ze in een korte tijd enorm veel aandacht wist te genereren en promotie wist te maken voor haar album en haar show in Carré. Naaz is een open boek en dat blijkt alleen al als je haar Instagram pagina bekijkt. Ze laat geen onderwerp onbesproken en naast maatschappelijke thema’s zoals de vrouwenrechten in Iran worden ook haar eigen persoonlijke obstakels besproken. Ze post regelmatig hoe trots ze is op zichzelf en hoe ver ze is gekomen als een Koerdische vrouw in een Westers land. Je krijgt als volger dan ook heel erg het gevoel dat je haar goed kent. 

En dat persoonlijke gevoel komt helemaal tot zijn recht als Naaz het podium in Carré betreedt.
Hoewel de show nét niet helemaal uitverkocht raakte zit de zaal goed vol en broeit er een groot gevoel van saamhorigheid. Want zodra Naaz opkomt ontstaat er een trots bij het publiek. Daar is ze, de vrouw die taboes doorbreekt en zichzelf weer in het licht zet. En hoewel ze dat openlijk en schaamteloos doet, wat bij sommige misschien iets ongemakkelijk aanvoelt, kun je niet anders dan haar in je armen sluiten.

De show begint met de openingstrack van het album, ‘just try again <3’. Als Naaz bij het tweede nummer ‘Daughter’ in huilen uitbarst, stopt de band en begint het publiek haar te supporten door te klappen. Beneden in de zaal staan de fans op van hun stoelen en rennen naar het podium om haar bemoedigde woorden in te spreken. Overal is kippenvel te voelen. Hier staat een vrouw die zo hard heeft gewerkt om te komen waar ze nu is. En hóé. Ze zingt, danst, springt over het podium en geeft alles wat ze heeft. 

Haar verhaal wordt in de show nog veel verder uitgewerkt. De set bevat maar liefst 21 songs die zowel van haar nieuwste album komen als haar eerdere werk. Je kunt merken dat ze met een schuin oog op haar eerdere werk terugkijkt, deels trots maar er is ook een bepaalde weemoed te voelen. Naaz vertelt dat ze op haar 18e besloot te trouwen en vervolgens op haar 22e weer ging scheiden om los te komen uit het systeem waarin ze vast zat. Ze besloot ook om haar platendeal met Topnotch op te breken en om zichzelf daar uit te kopen. Dat deed ze op een super jonge leeftijd terwijl ze door meerdere mensen voor gek werd verklaard dat ze verder wilde als independent artiest.

Bij alle songs en verhalen wordt ze ondersteund door een 5 koppige liveband en visuals die beelden laten zien van de jonge Naaz. Als ze is aangekomen bij het Koerdische gedeelte van de set, dat bestaat uit de songs ‘Kche Barallal’ en ‘Azadi’, komen er beelden van de Iraanse protesten op de achtergrond. In Azadi zijn de woorden te horen van haar moeder, die haar een voicememo stuurde nadat het nummer uit was gekomen om te zeggen hoe trots ze op haar is. De goedkeuring van haar ouders om muziek te maken is vanuit de Koerdische cultuur een grote stap, vertelt Naaz.

Haar talent wordt meermaals bevestigd door haar fans, die gemiddeld om de twee nummers opstaan van hun stoelen om te gaan dansen. Na een tijdje blijven ze maar gewoon staan uit gemak.
Het is ongelooflijk om te bedenken dat deze vrouw pas 24 jaar oud is. Naaz viert het leven en de muziek weer. Ze viert zichzelf en de vrouw die ze is geworden. En ze viert het publiek die haar al een aantal jaar trouw is blijven volgen en niet weg is gegaan toen ze zelf besloot om er tussenuit te gaan.

Eén ding is zeker; hier staat een vrouw die het in zich heeft om verschillende culturen met elkaar te verbinden en haar publiek kritisch naar zichzelf durft te laten kijken. Hier staat een vrouw die een beweging op gang weet te brengen en waar we nog ontzettend veel van gaan horen. 

© Lisa Rietveld