Te herkennen uit duizenden: Michael Bublé
Op de regenachtige avond van woensdag 22 maart lichten de spotlights van de Amsterdamse Ziggo Dome op voor één man, en één man alleen: de Canadese wereldster in jazz-pop, Michael Bublé.
De 47-jarige zanger heeft in zijn carrière al vele hits op zijn naam gezet. Dit nadat hij om en nabij het jaar 2000 werd voorgesteld aan de bekende producer David Foster en hij in 2003 zijn eerste album ‘Michael Bublé’ uitbracht. De combinatie van jazz en pop bleek een meesterzet. Met nummers als ‘The Way You Look Tonight’ en ‘Sway’ zette Michael zichzelf direct na zijn eerste album op de kaart. Hierna scoorde de zanger hit na hit en bracht hij in 2022 zijn meest recente album ‘Higher’ uit, waarmee hij met de titelsong meteen een Grammy in de wacht sleepte.
Het verbaast dan ook niemand dat de langverwachte terugkomst van Michael naar Amsterdam veel belangstelling trekt. De kaartjes voor zijn concert in de Ziggo Dome zijn gewild, de fans laten zich niet tegenhouden door de prijs. De zanger zei er eerder het volgende over: “These tickets were expensive, but I promise you it is going to be worth it.” Met de opening van de show laat Bublé meteen al zien dat hier geen woord aan gelogen is. Het doek waarachter het orkest zich verschuilt valt en de zanger begint het concert met zijn James Bond hitsingle ‘Feeling Good’. Een strak gezongen opening met een overweldigend optreden van het orkest. ‘Feeling Good’ is één van de vele nummers van Bublé waarmee hij laat zien dat zijn authentieke soulgeluid in samenwerking met een orkest een perfecte match is.
Een match die ook Michael zelf erkent en koestert. Alles in zijn houding, woorden en manier van optreden ademt een onmiskenbare dankbaarheid en chemie tussen Bublé en zijn orkest. De rol van het orkest is zo veel meer dan slechts de muzikale begeleiding van Bublé, wat maakt dat het concert verder helemaal geen toeters en bellen nodig heeft. Of je nu naar Michael kijkt, naar het orkest of naar de dansende achtergrondzangers, overal wordt een verpletterende show gegeven. Zo ook bij het alom bekende nummer ‘Haven’t Met You Yet’. Het orkest schroomt niet de rol van achtergrondkoor op zich te nemen en zingt volmondig mee met het nummer. Wat daarbij opvalt is dat het orkest vrijwel de gehele show staat en niet zit. Dit geeft de muzikanten een minder statige uitstraling, wat past in de sfeer. Het is niet een concert van Michael alleen, maar een energieke samenwerking tussen zanger en orkest.
Na een aantal swingende nummers laat Bublé zijn veelzijdigheid horen met het gevoelige nummer ‘Home’. Een bekend nummer waarvan veel van ons van tevoren niet wisten of het zou lukken de ogen droog te houden. In dit nummer zingt Bublé over een gevoel van eenzaamheid, zelfs op de prachtigste plekken; een brandend verlangen naar huis te willen gaan. “I’m lucky, I know, but I want to go home”. Bublé neemt de zaal op een hele intieme manier mee in dit prachtige nummer. Hij brengt het nummer exact zoals het is geschreven: zacht en klein.
In dezelfde sfeer gaat de zanger verder met het nummer ‘You’ll Never Know’. Bublé laat weten dat hij dit nummer voor zijn overleden opa heeft geschreven. Deze heeft een grote rol gespeeld in de ontwikkeling van Michaels passie voor (jazz)muziek. In een interview vertelt hij hoe hij vroeger samen met zijn opa naar jazzalbums luisterde, en hoe hij door zijn opa zanger wilde worden. Vanavond is in zijn stem direct te horen dat dit nummer emotionele lading heeft voor Bublé. Ook hier weet hij dit moeiteloos over te brengen op zijn publiek. Of het uiteindelijk is gelukt de tranen in te houden? Nee. Zeker niet.
Er is nog een bewonderenswaardig nummer dat niet kan worden weggelaten in deze recensie: het eerdergenoemde nummer ‘Higher’, de titelsong van het meest recente album. Wat een ongelooflijk feest wordt er van dit nummer gemaakt. Bublé is zowel vocaal als danstechnisch on point, net zoals zijn achtergrondzangers. De energie van het geheel is fenomenaal.
Voor grote fans van was er nog één nummer dat niet mag ontbreken tijdens dit concert. ‘Cry Me a River’ is een nummer waarbij de toevoeging van een live orkest wederom immens is. En jawel, tegen het einde van de show zitten we rechtop in onze stoelen als de bekende eerste noten worden ingezet door het orkest. Een laatste keer bewijst Bublé wat voor talent hij heeft wat betreft muzikaliteit en zangtechniek. Het gemak waarmee hij op een improviserende manier meermaals de (al complexe) zanglijn weet te veranderen is subliem. In combinatie met een magistraal optreden van het orkest maakte dat het live-optreden van dit nummer alle verwachtingen overstijgt.
“I’ll come as many times as you’ll have me.” Dat waren de woorden die Bublé uitspreekt voor hij zijn laatste nummer zingt en het podium verlaat. Dat zou betekenen dat Bublé nog veel vaker naar Amsterdam zal moeten komen, gezien de laaiend enthousiaste fans bij deze show. Al met al zijn we van mening dat Bublé met zijn jazz- en pop combi, zijn soulvolle stemgeluid en de samenwerking met het orkest muziek maakt van ongekende klasse. Kwaliteit die veel mensen niet vreemd is. Muziek die te herkennen is uit duizenden, zo zou je het ook kunnen zeggen.
© Sophie Allersma
