Niets dan goede energie bij Mando Diao!
Als we op dinsdagavond 13 februari in de Melkweg tegenover The OBGMs staan, worden we bijna letterlijk van onze sokken geblazen. De Canadezen die vanavond als support van Mando Diao optreden hebben er vanaf de eerste minuut een moordtempo inzitten. Door dit punkrock kwartet begint het publiek al binnen vijf minuten te springen en hier en daar headbangt er iemand vol overgave – net als de kerels op het podium trouwens. Als opwarmer kunnen we ons weinig beters wensen vanavond, de tijd vliegt al voorbij en voor we het weten beginnen The OBGMs aan hun laatste nummers. Waarbij ze stuk voor stuk – op de drummer na – de zaal in stappen om daar gezellig tussen de toeschouwers verder te spelen. Kort samengevat zijn The OBGMs enthousiast, hard, onverstaanbaar en erg leuk om naar te kijken.
De Oude Zaal – zeg maar OZ – is inmiddels druk, warm en vol van luid geroezemoes terwijl we wachten op Mando Diao. De vijfkoppige band is bij het ‘grote publiek’ vooral bekend van die vrolijke oorwurm ‘Dance With Somebody’ uit 2008, maar de Zweden hebben van vóór die hit al bijna tien jaar op de teller staan. Dit is ook goed te zien aan de uiteenlopende leeftijden van het publiek dat zich vanavond hier verzameld heeft. Als rond negenen de lichten uitgaan en de rookmachines aan, begint er een typisch western muziekje te spelen.
Heerlijk kitsch en lekker dramatisch, maar misschien een tikkeltje te lang wanen we ons in een zwart-wit film. Net op tijd trekken felle witte lichten ons terug naar het hier en nu waar Mando Diao hard inzet met ‘San Fransisco Bay’. De rauwe, wat neuzelende stem van Björn Dixgård roept herinneringen op, net als de wat ouderwetse Britse kapsels van de bandleden. Denk aan de coupes van Oasis of Babyshambles. Tel hier de zwart leren jasjes en colbertjes bij op en je hebt die typische Britpop look van een aantal jaar geleden, waar de band qua muziek overigens ook veel inspiratie uit haalt.
Maar never change a winning team moeten de mannen gedacht hebben, en we staan wat betreft Mando Diao prima achter deze aanpak. Het nieuwere ‘All the Things’ klinkt namelijk net zo lekker als het hierop volgende, wat oudere ‘White Wall’. Het tempo vertraagt ietsjes met ‘All My Senses’, maar wordt weer opgepakt met ‘Dancing all the Way to Hell’ en ‘Good Times’. Toepasselijke titels voor deze avond, waar fans al direct zijn gaan dansen. En of dit richting hemel of hel is… ze hebben in ieder geval good times in de Melkweg!
Over het algemeen voelt het als een makkelijk show: we klappen met z’n allen netjes mee, joelen op gepaste momenten en de setlist is mooi opgesteld met op de goede plekken een kort praatje. En dan niet zo’n niemendalletje waarin alleen maar geroepen wordt hoe fantastisch Amsterdam is. Al wordt dat natuurlijk wel een paar genoemd, er zit altijd een bruggetje in naar het volgende nummer. Heel braaf, zoals we dat stiekem wel gewend zijn van Scandinaviërs. Maar het mooie is dat het alsnog absoluut niet saai of slecht is, maar gewoon knap gedaan.
Veel tijd om stil te staan bij dergelijke overpeinzingen hebben we niet, want Mando Diao raast met ‘One Two Three’ snel door. Later blijkt dat we op dit punt – na het oude ‘The Band’ en ‘Mr Moon’ te hebben gehoord – nog tien (!!!) nummers te gaan hebben. Voor wie de tel heeft bijgehouden… dat zijn er maar liefst 19 in totaal (intro buiten beschouwing gelaten). Over het algemeen houdt de band het tempo op peil, met een flinke dip als ‘Break Us’ voorbij komt. Een rustig nummertje, moet ook gebeuren, maar geef ons maar wat meer energie. Energie die tot een behoorlijk, bijna letterlijk hoogtepunt komt als mensen op elkaars schouders klimmen en hard ‘Gloria’ mee zingen. Natuurlijk mag hierna ‘Amsterdam’ niet ontbreken en dan lijkt het klaar te zijn. Maar wie nogmaals de tel heeft bijgehouden…
De nieuwe nummers ‘Brother’ en ‘Shake’ maken deel uit van de toegift en dan wordt er – hoe kan het ook anders – afgesloten met die ene oorwurm. ‘Dance With Somebody’ krijgen we de rest van de week waarschijnlijk niet meer uit ons hoofd. Het geeft altijd een dubbel gevoel zo’n cliché afsluiter. Aan de ene kant is het, zoals gezegd, ontzettend cliché. Maar aan de andere kant, dit is wel wat het publiek verwacht. En als band weet je dat je toeschouwers in wezen op die ene megahit staan te wachten dus waarom zou je je meest effectieve ‘wapen’ aan het begin van de avond al inzetten?
Hoe dan ook – dubbel gevoel of niet – in de Melkweg is het nog een keer lekker hard meezingen geblazen dus succes heeft deze afsluiter zeker wel. Om eerlijk te zijn zouden wij liever vertrekken met ‘Down in the Past’ of ‘White Wall’ in gedachten, maar goed, dit ene offer is het wel waard. Mando Diao is een goede, op elkaar ingespeelde live band, energiek en super strak – ga ze zeker een keertje bekijken als je de kans krijgt, want je hebt gegarandeerd een gezellige avond die voorbij lijkt te vliegen.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie