Het is pas bij het vijfde nummer dat we ons realiseren dat er geen gitaar is. En dat is wonderlijk want we houden zo van gitaarmuziek. Macy Gray heeft twee drummers, een bassist en een organist. Wat dit clubje, The California Jetclub, teweegbrengt is indrukwekkend. Er zit meer afwisseling in de show dan drie willekeurige TakeRoot acts bij elkaar. Dat begint al met dat het eerste nummer gespeeld wordt zonder Macy.
Het is een zeer interactieve show, maar dat klinkt veel te digitaal. We bedoelen dat de mensen de show in worden getrokken en een actieve bijdrage moeten gaan leveren. Ze gaat gaandeweg meer en meer met het publiek in gesprek. Wat aldoor terug komt is dat ze "all the way from L.A.". zijn gekomen om ons te horen zingen. Ze krijgt 't voor mekaar dat de mensen in het sta vak op haar commando zich omdraaien naar het zittende volk en zeggen 'What the fuck?". Ze schopt op een grappige manier tegen het luie zit volk aan. Ze krijgt het voor mekaar dat de helft van het zittende volk ook langdurig blijft staan. Ook krijgt ze het voor elkaar dat ontzettend veel mensen zich naar hun buur of geliefde toe draaien en zeggen "I do sometimes make mistakes", waarna ze het stuk "Everything's gonna be alright" uit Bob Marleys's 'Three Little Birds' speelt. Macy citeert en het publiek eet uit haar hand. Dit gaat door tot aan het einde, waarin iedereen voor het laatste nummer haar overleden dierbare in de hemel, groet.
En dan de muziek. Er zijn covers zoals 'Strange Brew' (Cream), het eerste nummer, gezongen door Billy Wes. Evenals 'Nothing Else Matters' lijkt dat niet op het origineel. Er zit veel jazz in de band en veel soul in Macy. Het publiek smult er van, En dan ineens zit je in een remix van hits waarbij één van de drummers helemaal losgaat. Het lijkt de top 40 mix maar gaat over in een nachtclubsfeer. Het publiek wordt er onrustig van, verplaatst zich en vraagt zich af ''Waar is Macy?". Je hoort veel mensen praten. Maar dan ineens speelt de bassist een riedeltje solo en hoor je het publiek zachtjes "We are the Champions" zingen. Waarna de volledige band dit Queen nummer speelt, zonder tekst en zonder Macy.
Zo vallen we van de ene verbazing in de andere. Macy komt terug in rode jurk en dan begint een weergaloos stuk van de set waarin ze met haar band het ene muziekstuk aan de ander rijgt zonder gas terug te nemen. Funk, soul en jazz worden door een fantastische band vertolkt. Tijdens 'I've Committed Murder' gaat menigeen toch dansen en Macy wordt steeds uitbundiger. 'Do Ya Think I'm Sexy' schudt ze losjes uit haar mouw maar is een krachtige cover die haar op 't lijf geschreven is. Ze gaat door met een track over gekte en liefde waarin ze smekend om liefde vraagt. Ook dan geeft het publiek gewoon antwoord. Vrijheid, sexy mogen zijn en pijnlijke liefdesverhalen komen veelvuldig voorbij. 'Sexual Revolution' staat nog steeds als een huis.
De enige misser is misschien wel de cover van Radiohead's 'Creep'; het kan wel met haar soul, maar niet zonder gitaar. Ze maakt het goed met het aangenaam cosey nieuwe liedje 'Thinking of You' en zeker met 'I Try', waarin het publiek meer tekst dan zij zelf krijgt toebedeeld en woord voor woord meezingt. Ze ontroert met de ballad 'The Heart'. Deze is opdragen aan een overleden dierbare in de hemel. Het gaat over liefde waarin het hart niet wil loslaten. Terwijl mensen mondjesmaat de zaal verlaten gooit ze de remmen vocaal los en opent ze echt haar soul. Het is het allermooist gezongen stukje van de avond in misschien ook wel de mooiste woorden.
We zijn getuige geweest van een spektakelshow van een diva met een erg eigen stemgeluid. Ze brengt haar teksten met volle overtuiging. De bandleden mogen zo nu en dan geheel vrij spelen. Allemaal fantastische muzikanten die er voor hebben gezorgd dat mensen met meer energie huiswaarts keren dan dat ze gekomen zijn. En dat is een feestje om te mogen zien. Maar de meeste indruk maakt Macy zelf met haar overtuigende voordracht van serieuze teksten.
© Marten Siegers
