Lera schittert in ingetogenheid
“A perfect sized room”, noemt de gitarist van Lera Lynn ons onderkomen deze avond. Daarmee heeft hij het Der Aa-Theater goed omschreven. Vanaf vandaag ons lievelingstheater, een vierkante zaal, met een theatraal podium, een bar en wat jaren twintig elementen op de muur en aan het plafond, geschikt voor een mannetje of 100. Het is intiem, klein en bevolkt door rustig en tevreden mensen, van jong tot oud.
We verwachten er nogal wat van. Lera Lynn heeft een nummer met John Paul White opgenomen dat door merg en been gaat, over angst en verbinden: ‘Loose Myself in You’. Haar kwetsbare stem resoneert in een nummer als dit perfect met de zware stem van John Paul White. Ze hebben hiermee een buitengewoon intiem, sexy en gevoelig nummer gesmeed. Deze jonge vrouw uit Nashville willen we graag in het echt bewonderen.
Lera komt op, plugt haar gitaar in en speelt gelijk. Zwarte broek, zwarte boots, zwarte hoed en een wit glitterhemdje. Ze oogt schuchter en kijkt de zaal niet in. Bij het tweede nummer komt haar gitarist Todd Lombardo erbij. De meeste nummers spelen ze samen, beiden op gitaar. Enkele nummers worden verrijkt door een drumcomputer. Het oogt heel gedurfd, met z’n tweeën op het podium. De teksten zijn niet altijd goed te verstaan, maar dat er juweeltjes bij moeten zitten wordt ons wel duidelijk door de flarden die we opvangen. ‘What is Love’. Een liefdesliedje. Het klinkt ernstig serieus wat ze verkondigt, maar haar vele praatjes tussen de nummers door zijn buitengewoon geestig. Ze spot met de uitspraak van Groningen, telkens weer, tot haar gitarist het in één keer goed uitspreekt, en beloond wordt met applaus. Dit beantwoordt Lera met: ” What are you, a fucking expert or so?” Ze belooft ons dat Groningen leuker is dan Amsterdam. Maar dat gaat ze echt niet aan Amsterdam vertellen voegt ze toe. Haar geestigheid, welke oprecht ontstaat, houdt niet op.
Haar vertolking van Springsteen’s ‘Fire’ is één van de hoogtepunten. Ze is zwoel en sexy, en als ze ‘cool’ zingt doet ze dat ook daadwerkelijk laag en koel. Ze kent niet alleen de tekst, maar ervaart deze en brengt het nummer over. Dat ze daadwerkelijk power heeft in haar stem komt tot uiting in de uithaal. Daar waar ze doorgaans vooral een ingetogen versie lijkt te zijn van wat ze voelt, zijn de momenten dat ze loskomt memorabel. Haar geluid doet ons denken aan de eenvoud van Suzanne Vega en de intensiteit van Gillian Welch.
Lera oogt wat country-achtig maar wel met een rock bite. Haar gitarist ondersteunt vocaal op een prettige manier, de close-harmony stukken worden mooi gezongen. Haar gitaarspel is zeer aangenaam; zoals Lera praat via de klanken uit haar gitaar en haar gitarist terugpraat, dat is gewoon fantastisch om te zien. Een conversatie in klank. Na afloop glundert ze naar hem. Een erg mooi moment. De sound die ze samen produceren contrasteert uitzonderlijk goed met de kwetsbare, warme vocalen van de zangeres. De muziek roept associaties op met desolate woestijnlandschappen in het zuiden van de VS, maar ook met Latijns-Amerika. IJzersterke nummers voor onder een oude Westernfilm. In het tweede nummer dachten we even dat de Crazy Horse van Neil Young los zouden breken. Heerlijk.
Spannende, trage songs zijn er. Het is een donkere dramatiek die Lera neerzet in ‘My Least Favorite Life’, de soundtrack voor de serie True Detective. De tekst en muziek nemen je mee naar ernst en verdriet. ‘Ring of Fire’, van Johnny Cash herkennen we door het vertraagde tempo aanvankelijk niet eens. Dit iets oubollige liedje verandert de zangeres in een intieme ode, wat een mooie stem!
Ze mag rekenen op een heel vet applaus na ‘Wolf Like Me”, met buitengewoon overtuigende teksten. Hier rockt het. Het is zo’n goed nummer dat we thuis gelijk moeten kijken van wie het origineel is (‘TV on the Radio’). Lera weet in deze opzwepende cover de kracht van de lyrics bij je naar binnen te stouwen. Krachtig en kwetsbaar zoals ze dat doet. Ze speelt tot slot nog haar allereerste nummer ooit geschreven, ‘Whiskey’. Voor het eerst legt ze haar gitaar weg, waardoor ze nog kwetsbaarder oogt.
Het is een heerlijk optreden. Lera Lynn is verzekerd van een schitterende warme stem, waar ze zuinig op is. Er zijn erg mooie liedjes om van te genieten. Tekst en muziek voeren je richting emoties en gevoelens als weemoed, hunkering, eenzaamheid en intimiteit. Met haar geestigheid weet Lera te voorkomen dat het al te serieus wordt en weert op deze manier zwaarmoedigheid. Pas als we na afloop de titel ‘Loose Myself’ op een cd zien staan, realiseren we ons dat we dit favoriete nummer helemaal niet gemist hebben gedurende de set. Want andere nummers zijn zelfs zonder John Paul White even sterk. Doe mij een handtekening van deze gitarist en deze Lera Lynn op ‘Plays Well with Others” en wij gaan de nacht in, de lange zwoele nacht.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie