Show dertien. Een ongeluksgetal, of juist het beste wat Kensington is overkomen?
De Utrechtse band Kensington gaf op 7 december hun dertiende uitverkochte show in de Ziggo Dome. Een recordaantal wat nog niemand eerder is gelukt. De succesformule? Een strakke show, een setlist vol hits, een flinke echo en lampen, heel veel lampen.
Even voor achten worden de lichten gedoofd en staat voorprogramma Waltzburg op het linkerdeel van het podium. Met vrolijke upbeat indie weet de band het publiek flink op te warmen. Iedereen die binnenloopt stapt de drempel over met een dansje of begint mee te deinen met de Nederlandse band, die ook wat humor in de zaal gooit. “Ziggo Dome zijn jullie al wakker? Kensington komt zo hoor!” Waltzburg heeft ons in ieder geval weten te overtuigen van hun talent, en we hopen hen nog vaker terug te zien, wellicht met een kleine headline show of tour.
Maar goed, terug naar de band waar iedereen vanavond voor aanwezig is. Nadat Kensington het grootst haalbare, de Johan Cruijff Arena, heeft plat gespeeld in 2018 werd de vraag ‘hoe nu verder?’ regelmatig gesteld. De band besloot een meer ingetogen album te maken en past de shows van 2019 hier in stijl volledig op aan. De muziek is serieuzer, de echo’s, welke normaal gesproken in elke track te horen zijn, zijn minder dik aangezet en de emotie is overduidelijk aanwezig. Net zoals de eerdergenoemde lampen, een gigantisch aantal ‘moving heads’ rondom het gehele podium, dat de zaal tijdens elk nummer een andere sfeer geeft. Een waar spektakel waarbij de mannen gigantisch hebben uitgepakt.
De show wordt geopend met twee van de meest recente singles. Een leuke toevoeging zijn de lyrics op het grote scherm tijdens het ietwat onverstaanbare ‘Bats’. De zaal lijkt de keuze te waarderen, net zoals het besluit van Kensington om de eerste helft van de set te vullen met wat oudere tracks, die allemaal woord voor woord worden meegezongen vanuit de zaal.
Het rustpunt halverwege in de set vindt plaats tijdens het nummer dat geschreven is over een treurige gebeurtenis in het leven van gitarist Casper. “Deze is voor Joris, dit is ‘Uncharted’”, aldus Casper. Een reeks van nieuwere nummers volgt, en zanger Eloi weet ook tijdens de onbekendere nummers het publiek volledig naar zijn hand te zetten. Toch blijft het beste onderdeel van de set wat ons betreft de afsluiting. ‘St. Helena’ heeft het allemaal, de rustige opbouw, de echo, en samen met de speciale lichteffecten de echte wauw-factor.
En ja, de standaard leuzen “gooi de lampjes in de lucht”, “klim op je buurman zijn schouders” en “bal je vuisten tijdens ‘Streets’” werden, zoals altijd, weer in de show gegooid. Echt verassend is het niet, maar het is overduidelijk succesvol. Wij kunnen in ieder geval niet wachten tot de shows in 2020!
© Yael Bakker | All Rights Reserved
Geef een reactie