Ambivalent gevoel na Interpol in Oosterpoort Groningen
Het was nog net niet uitverkocht in Groningen, maar als we de grote zaal bekijken en zien hoeveel mensen op Interpol afstormen dan mogen ze niet ontevreden zijn. Hun debuutalbum ‘Turn On The Bright Lights’ uit 2002 heeft zijn vruchten afgeworpen en stelde de band in staat om 15 jaar na dato het album integraal na te spelen en er een tour van te maken. In Groningen staan ze vanavond met in het voorprogramma Pip Blom; een jonge meid uit Amsterdam die met haar band voor het eerst in de Oosterpoort staat.
In het voorprogramma van Interpol. Dan zeg je meteen ‘ja’ natuurlijk. De muzikanten stonden dit jaar ook al op Noorderslag, The Great Wide Open en het aankomende jaar zijn ze het vaste voorprogramma van Canshaker Pi: Pip Blom met haar band. Internationaal zijn ze blijkbaar ook niet onopgemerkt gebleven want ook in de playlists van Spotify staan ze nu op een aantal van 60000. Met één dame en 3 jongens staan ze daar. Ze kijken wat naar beneden terwijl ze beginnen te spelen en het oogt nog redelijk zenuwachtig. De zaal kijkt en ze krijgen een beleefd applaus na elk nummer; men loopt nog niet echt warm voor Pip Blom. Het geluid neigt richting ondergrondse britpop met een vleugje punk. Toch kan het niet aan onze aandacht ontsnappen dat het allemaal wat gematigd is: de energie, de muziek, het geluid van hun apparatuur. Ook hoor je de potentie in de stem van Pip, maar het komt niet echt door. Het is het allemaal net niet en we missen een goede dosis persoonlijkheid. De nummers lijken allemaal dezelfde opbouw te hebben en qua toonsoort is het ook niet overrompelend. De enige poging tot verrassing komt bij het vijfde nummer waar ze stoppen en het nummer voorbij lijkt te zijn. Na twee seconden spelen ze verder. Het komt wat te ingecalculeerd over om een element van surprise aan te brengen wat, wat ons betreft, de plank misslaat. Men lijkt in de grote zaal van de Oosterpoort ook niet echt onder de indruk en voor een band met het kaliber van Interpol, staat Pip Blom in schril contrast.
Na een toch wat teleurstellend voorprogramma is de sfeer in de Oosterpoort wat mild. Interpol lijkt wat goed te moeten maken en die sfeer is te merken. De melodramatische stemming past dan natuurlijk wel weer bij de sound van Interpol. De artiesten komen strak in het pak op met een onbewogen, effen gezichtsuitdrukking. Ze beginnen met ‘Untitled’, wat de zaal meteen weer even wakker schudt. Ze spelen zoals ze eruit zien; doordringend en rigide. De stem van Paul Banks, één van de oprichters van Interpol, is hol en afstandelijk net als de muziek die ze maken. Een manier om in je eigen wereld te kruipen en je einzelgänger-modus aan te zetten. Indierock dekt de lading totaal niet, maar zo staan ze wel omschreven. Hypnotiserende, ijzige postpunk komt meer in de buurt. Wie ons vooral opvalt is drummer Samuel Fogarino. Hij speelt net als zijn collega’s strak maar de intensiteit en diversiteit van zijn spel is onmiskenbaar en noemenswaardig.
Na elk nummer krijgt het podium liefde van het publiek, hier en daar een whoohoo en een solide applaus. Op een “Thank You” na, is dit ook de enige interactie met het publiek. Zelfs een “I Love You” krijgt totaal geen reactie van de band en we vragen ons af waarom niet. Of het arrogantie, extravagantie, introversie of een combinatie is van deze; het komt erg gereserveerd over. Wanneer de gitarist Daniel Kessler tijdens het nummer ‘Specialist’, een collectief applaus wil inzetten, krijgen ze op het podium evenveel response als dat het publiek van Interpol krijgt: nul. Als je je publiek niet erkent dan kan je hoog of laag springen, je krijgt een Nederlands publiek dan echt niet meer zomaar met je mee. Toch spelen deze lui goed en ze hebben een lekkere sound die je weemoedig kan laten reflecteren. De lichtshow sluit daar goed bij aan. Het is clean en niet teveel poespas. De toegift bestaat uit zeven nummers, vrij lang voor een toegift. Hier spelen ze onder andere tracks van de albums ‘Antics’, ‘El Pintor’ en ‘Interpol’. Ze eindigen met het nummer ‘Evil’ wat gelukkig staat als een huis. Dit is gewoon een retegoed nummer en het publiek is het hier mee eens. Met deze afsluiter is de avond gered. Euforisch zijn we niet. Wat buiten kijf staat is het feit dat we naar goede muziek hebben geluisterd en dat maakt het gevoel van de avond tweeslachtig.
© Kim Kloet | All Rights Reserved
Geef een reactie