Ruim voor de support act begint is het al lekker druk in de OZ van Melkweg. Nick Wilson opent de avond en benadrukt meermaals hoe fijn het is dat er al veel mensen zijn om naar hem te luisteren. Hij zingt prachtig, ondersteund door zijn eigen warme gitaarspel. De liedjes zijn mooi. Wel wat eentonig, maar mede dankzij zijn vriendelijke praatjes tegen het publiek is Wilson een goede opwarmer.
Na wat ombouwen begint de set van Ingrid Andress met een mooie soundscape opening, waarover haar opgenomen stem te horen is. Zodra de lichten aan gaan, proef je direct de sfeer van het album; de kleur van de lichten is afgestemd op de albumcover. Openingsnummer en eveneens titeltrack van het album ‘Good Person’ wordt meteen luidkeels meegezongen door het publiek. Andress wordt begeleid door een band bestaande uit een gitarist, drummer en bassist.
Het begin van de set doet wat onpersoonlijk aan; er is nog niet veel gezegd tegen het publiek, veel instrumenten lopen mee op een band en ook de zang wordt ondersteund door opgenomen backing vocals.
Wel is de energie vanaf het begin aanwezig. Het lijkt nog niet helemaal duidelijk of we bij een country- of een popconcert aanwezig zijn, hoewel beide genres ook op de plaat te horen zijn en het wellicht dus gewoon een mix is.
Vanaf de derde song ‘How Honest Do You Want Me to Be?’ wordt het wat organischer. Andress spreekt het publiek toe en de zang is beter hoorbaar, vooralsnog wel met opgenomen backing vocals. Dit was wat ons betreft niet nodig geweest, aangezien alle bandleden ook zingen.
Als daarna ‘Waste of Lime’ inzet is de toon gezet en waan je je in Nashville.
Dat veel instrumenten niet live worden gespeeld blijft toch hoorbaar, en het werkt bij sommige nummers beter dan bij anderen. In zo’n kleine zaal waren deze wellicht beter tot zijn recht gekomen met minder instrumenten, of zelfs helemaal akoestisch. Bij het liedje ‘Both’ staan er zelfs ad libs op de backingtrack.
Ingrid Andress komt enorm vriendelijk en grappig over. Helemaal vooraan staat een meisje van een jaar of 9 met haar ouders, het is haar allereerste concert. Andress pakt dit heel leuk op, maakt een grapje en vraagt het meisje hoe ze heet. Het voelt alsof ze iedereen even aankijkt, alsof ze iedereen ziet en direct tegen je praat. Het wordt daardoor steeds persoonlijker. Voorafgaand aan elk liedje vertelt ze even over de achtergrond ervan. Je merkt dat ze oorspronkelijk als songwriter begon; aan het proces van het schrijven van een song wordt ruimschoots aandacht besteed, en ook de medeschrijvers worden benoemd.
De set gaat verder met ‘Treated Me Good’, een hit bij het publiek, en opvallend is dat de bassist nu de piano voor zijn rekening neemt. Bij het volgende nummer ‘Running’ komt support act Nick Wilson terug op het podium om de rol van JP Saxe (die dit nummer opnam met Andress) op zich te nemen. De stemmen klinken goed samen en het is een mooi rustmoment in de set.
Als Andress vervolgens ‘Boys’ introduceert, merkt ze op dat het meisje dat vooraan stond weg is, maar haar ouders zijn er nog wel. Waar is ze? “Ze is naar het toilet, maar ‘Boys' is haar favoriete liedje”. Tja, er zit niks anders op dan wachten. Ingrid maakt wat grapjes en zet ondertussen handtekeningen op spulletjes die het meisje meegenomen heeft. Enorm sympathiek, en totaal niet storend dat er even een paar minuten niet gespeeld wordt.
De zang is spatzuiver, hoewel de melodieën wel wat veilig zijn. Na ‘Lady Like’ volgt publieksfavoriet ‘More Hearts Than Mine’ met Andress achter de piano, begeleid door alleen haar gitarist. Ze vraagt of het publiek wil meezingen, wat niemand zich een tweede keer laat zeggen. Er wordt zo hard meegezongen dat haar eigen zang bijna niet meer te horen is.
De band is wat statisch en wordt weinig betrokken bij het geheel. De bandleden worden ook niet voorgesteld en alleen de gitarist krijgt sporadisch ruimte voor een solo van een paar maten. Wat ons betreft jammer.
Tegen het einde van de set worden de liedjes meer dansbaar en komt de energie terug, met nummers als ‘Falling for You’, ’Wishful Drinking’ en ‘Feel Like This’.
Als het einde van de avond aanbreekt maakt Andress duidelijk dat ze niet aan toegiften doet. Ze vindt het onzin om het podium af te gaan, achter het gordijn te gaan staan wachten en dan weer terug te keren. Ze kondigt ‘Blue’ dus aan als écht het laatste lied, en vertelt daarbij ook dat ze graag afsluit met een wat kleiner, rustiger nummer.
Het is een mooi akoestisch einde van een divers concert dat echt draait om de liedjes, waarbij energie wordt afgewisseld met rust en je Ingrid Andress een stuk beter kent dan anderhalf uur geleden.
© Maaike de Wit
Armand Hoogland