Inge van Calkar Rooftop Concert Forum Groningen, 13-06-2020

 

We zijn dan ook blij dat we weer los mogen op het dak van Forum Groningen in hartje binnenstad op de heetste dag van het jaar. Gek genoeg is er geen briesje wind op deze hoogte want we moesten toch stevig tegen de wind in trappen om er te komen. 

 

De lucht is lichtgrijs en Inge is net zo wit als het bizar felle licht. Je zou denken dat deze muziek in een donker zaaltje hoort maar het misstaat niet op het dak van het als huiskamer bedachte Forum waarin de grootste attractie de roltrappen zijn die vooral leiden tot een uitzicht van jewelste. De skyline van de stad schiet dankzij de studenten woningnood als een metropool de lucht in. Met de Martinitoren is dit het decor waarin Inge springerig en fladderig de setlist afwerkt.

 

Ook Inge van Calkar is zichtbaar blij dat ze weer eens voor mensen mag spelen. Ze heeft al van alles gedaan in haar loopbaan. Ze speelde met Sanne Hans (Miss Montreal) in Yris en later in de band Zaza. Ze schittert hier nu in een wit tenue en een beetje roze in haar haar. Ze heeft bewust gekozen wat aandacht aan het uiterlijk vertoon te besteden de laatste jaren. Het folky en wat gewone singer-songwriter imago heeft ze van zich afgeschud en dat is een goede zet geweest. Temeer zang nu onderdeel is van een band en slechts een element in een track. En dat gaat erg lekker. Via electropop en elektronica loodst ze ons met een vleug rock ’n roll door haar repertoire van vooral het album ‘Reset’. Denk aan ‘Spinning Around’, ‘River’ en ‘Imaginary’.

 

Dit concert wordt door Beppie van RTV Noord gepresenteerd en live gestreamd. Er zullen meer kijkers aan de grond zijn dan op het dak. Met slechts dertig man en veel aan de band gerelateerde werknemers is het verre van druk in deze hoek op het dak. Het is allerminst gewoon.

We pikten een fotoshoot mee van een bruidspaar op het dak vlak voor de show, en achteraan zien we gewone mensen gewoon een kijkje komen nemen. Alsof d’r niks bijzonders te zien is. En vlak onder ons het terras waar stadjers lunchen.

 

Om de band heen draaien wel vier filmcamera’s mee. De band neemt gelijk ook een videoclip voor de nieuwste single ‘The Ocean Never Ends’.  Gewoon gaat het niet worden, we krijgen de laatste twee van het virusbier aan onze tafel. De sfeer is niet die van een uitgaanspubliek maar die van een loungebar aan het strand. Het concert is op inschrijving, maar wel gratis. 

 

De muziek is bij vlagen experimenteel en vertoont genoeg afwisseling binnen de nummers. Met name de bas van Frank Fiedler en gitaar van Joost van der Beek rollen op momenten net zo lekker als Daftpunk en U2 dat kunnen. Vrolijke catchy songs, soms wat gevaarlijk met het gitaarwerk en soms ook heel eighties dankzij de synthesizer van Rudy Schuitema. Maar bovenal lekker gezongen door Inge, die alles verbindt met een wat hoge kwetsbare stem die neigt naar The Cardigans en de sensualiteit waarmee ze de nummers inkleurt en uitdraagt. Een frisse sound en een fijne energie tussen de bandleden, die ondanks de social distancing lekker op elkaar zijn ingespeeld.

 

De witte wijn vormt al snel het accessoire van menige gast, wat ook beter past bij de witte huisstijl dan het uitverkochte virusbier. En het mooie is, we zijn onder allemaal gezonde mensen of onder allemaal gezonde mensen die in het belang van de muziek een leugenaar zijn.

 

‘Touchdown’ voor Inge en deze track staat als een huis. De kraakheldere drums van Alusein Rosier vormen hier met de bas de pompende en stuwende hartslag wat linkt aan Garbage. Met een lekker gitaartje en catchy lyrics wordt de band terecht getrakteerd op gejoel. 

 

Covid 19 zorgt voor een bepaalde terughoudendheid. Aarzeling regeert. De spontaniteit van vrij bewegen en aanraken is in de kiem gesmoord en Inge fladdert daar zo mooi omheen dat geklaag over wat allemaal niet zou mogen, vervangen wordt door dankbaarheid.