De avond start met het indie-folk project ‘Searows’ van de 23-jarige Alec Duckart, met een kleine set van plusminus 30 minuten. Achterin de zaal wordt de zanger soms overstemd door geklets van het publiek. Erg jammer, want zijn teksten zijn echt heel sterk. De stem van Alec brengt alles bovendien prachtig samen. Ondanks het geroezemoes weet hij het overgrote gedeelte van het publiek toch mee te nemen in een korte reis door zijn leven. Een goede opstarter voor Gracie Abrams, later die avond.
Searows heeft de zaal inderdaad al goed opgewarmd, want terwijl de laatste mensen nog naar binnen druppelen zingt de rest van de zaal uit volle borst mee met nummers zoals Radio van Lana Del Ray. De sfeer zit er goed in, nu al.
De zaal, die inmiddels tot de nok toe gevuld is, staat vol met een divers publiek. Bij artiesten als Abrams verwacht je misschien alleen maar gillende tienermeiden, maar om ons heen staan mensen van verschillende genders en leeftijden (oké, de tienermeiden zijn wel in de meerderheid).
Er is niet veel meer nodig om deze fans nog meer op te hypen, want zodra de lichten ‘uitfaden’ gaat iedereen los. De band, iets later gevolgd door Gracie zelf, komt op gedurende een gave lichtshow en wordt luidkeels verwelkomd door het publiek. Het concert wordt afgetrapt met de hit ‘Where Do We Go Now?’.
Het enthousiasme zwakt geen enkel moment af. Elk nummer krijgt Gracie het voor elkaar om iedereen in de zaal mee te nemen in de vaak hartverscheurende nummers van haar eerste (en enige) album ‘Good Riddance’ en eerder uitgebrachte nummers van haar ep en single’s. Wanneer Abrams de eerste tonen van ‘Long Sleeves’ inzet, stijgt de zaal bijna op. Voor ons staan drie meiden emotioneel met hun armen over elkaars schouders, dankbaar dat ze deze avond samen kunnen meemaken. Het nummer wordt niet vaak live gespeeld, blijkt. Zonde, want iedereen in de zaal werd duidelijk geraakt door de ballad.
De zangeres uit op verschillende momenten gedurende de show haar dankbaarheid voor haar fans. De oprechtheid in haar stem zorgt er gelukkig voor dat deze herhaalde complimenten niet als een commercieel praatje overkomen. Het tegenovergestelde zelfs. Het hele concert blijft Gracie in contact met het publiek, zelfs wanneer er mensen niet lekker worden zorgt ze ervoor dat de show even stilgelegd wordt en iedereen weer op een comfortabele manier verder kan genieten van de muziek. De zaal voelt, ondanks dat er 1500 onbekenden om je heen staan, vertrouwd en huiselijk aan door de manier waarop de zangeres met haar publiek omgaat.
Ook haar band wordt in de spotlights gezet, niet alleen worden de muzikanten netjes (zoals hoort) voorgesteld, maar tijdens de show wordt iedereen, op verschillende momenten, uitgelicht.
We hebben eigenlijk niet zo veel aan te merken. De show zit van begin tot einde goed in elkaar. Er heerst chemie in de band, die duidelijk overspringt naar het publiek. Er is daadwerkelijk nagedacht over het gebruik van licht, in plaats van het-gewoon-maar-hebben-van-
De Melkweg zal nog wel even moeten bijkomen van dit enorm enthousiaste publiek. Net zoals de tientallen ouders die buiten stonden te wachten op hun uitgelaten kinderen, die vast de oren van hun hoofd hebben gekletst. Een avond en artiest om niet te vergeten. Where do we go now? Het zal ons in ieder geval niets verbazen als Gracie Abrams in de toekomst terugkeert met een nog grotere ‘fanbase’.
© Demi Luna Traas
Demi Luna Traas