Sommige mensen lijken muziek wel te ademen. Natuurlijk zijn er talloze muzikanten (en muziekliefhebbers) die geen dag zonder muziek zouden kunnen, maar soms stuit je op iemand waarbij de muzikaliteit wel uit hun lichaam lijkt te (kunnen) ontploffen. Vanavond was zo'n avond waarbij we niet van één, maar meerdere van dit soort mensen mochten genieten.
We zitten op de negende rij in het prachtige Carré. Laten we eerlijk zijn, als je een show speelt in dit schitterende theater sta je eigenlijk al één punt voor. Dit is de eerste van twee avonden in Nederland. De zaal kan 1800 man kwijt, verdeeld over de stalles, parterre, loge, balkon en galerij, maar toch krijgt Carré het voor elkaar dat je het gevoel hebt je in een kleine, intieme zaal te bevinden.
Dit maakt dan ook dat Hansard zich prima staande houdt in een theaterzaal als deze. Ook als je kijkt naar zijn eerdere optredens in zalen zoals Paradiso, waar je pas echt het intieme Ierse bar-gevoel krijgt dat perfect bij de energie van de zanger past. De Ier heeft in totaal bijna 2,5 uur op het podium gestaan en hoewel er muzikaal niets op de show aan te merken was, is dat toch wel een aardig lange zit. Aan Glen zelf merkte je daar echter niks van. De zanger heeft het hele optreden lang alles gegeven. Dat loont, want wat heeft hij een fantastische show neergezet.
Zijn voorganger, die de avond aftrapte, legde de lat meteen erg hoog. De 46-jarige, Deense Tina Dico verzorgde samen met haar partner, Helgi Hrafn Jónsson, het voorprogramma. Dit deden ze fantastisch. De twee zijn ontzettend goed op elkaar ingespeeld en aan muzikaliteit en talent ontbrak er in ieder geval niets. Het enige negatieve punt dat ons te binnen schoot, is dat ze na een (voorbijgevlogen) half uur alweer afscheid van ons moest nemen. Gelukkig staat de Deense begin volgend jaar in de Duif in Amsterdam, dus als je, net als wij, nog geen genoegen hebt kunnen krijgen, is dat zeker de moeite waard om te bekijken.
Hansard en zijn band vulden elkaar fantastisch aan. Ze zijn, net zoals het voorprogramma, heel erg goed op elkaar ingespeeld en geven elkaar de ruimte om een moment in de spotlights te hebben.
Waar rustige nummers normaal gesproken een publiek meenemen, was het deze keer wel erg stil. Misschien komt het door de lange zit, maar om ons heen leken meerdere mensen hun aandacht ergens bij de actievere nummers kwijt te zijn geraakt. Dit duurde gelukkig niet heel lang. Het publiek werd weer wakker geschud toen Hansard het nummer ‘Revelate’ inzette. Een heerlijk rauw nummer dat dwars door je heen lijkt te snijden, dus een andere keuze dan op het puntje van je stoel zitten heb je dan ook eigenlijk niet meer.
De avond werd afgesloten met een korte encore van twee nummers. Een geweldig einde, als je het ons vraagt. Inmiddels is iedereen (die daartoe mogelijk was) opgestaan en overal om ons heen zijn er mensen aan het dansen, lachen en stiekem aan het filmen of opnemen. Nu had Hansard dit niet per se nodig, maar deze enorm positieve energie leek hem een nog grotere boost te geven. Dat hij zijn gitaar niet helemaal kapot heeft gespeeld is een wonder. Aan het einde van het laatste nummer, ‘This Gift’, legde de zanger het instrument weg en gaf hij zich volledig over aan de muziek. Dansend, bijna zwevend, begeeft hij zich over het podium en bedankt hij iedereen in de zaal. Geen commercieel praatje, oprechte dankbaarheid. Een avond om niet te vergeten, ook niet voor de Ier.
Dit is wat muziek voor ons is; passie, talent en gevoel.
© Demi Luna Traas
Demi Luna Traas