Garbage in Spot – De Oosterpoort, 21-06-2019


Sympathiek

 

Butch Vic, die ‘Nevermind’ van Nirvana produceerde is er niet bij deze avond. Jammer voor ons. Bad timing voor het Schots/Amerikaanse Garbage ook, met dit drukke festivalseizoen en de volgende dag Stadspark Live in Groningen maakt dit dat de grote zaal vanavond slechts gevuld wordt met een 450 man.

Du Blonde verzorgt het voorprogramma. Drie muzikanten met de looks van een 80’s New wave bandje. Geblondeerd haar bijvoorbeeld, met bijbehorende lokken. De muziek is echter, vooral in het eerste nummer, meer grunge dan electropop. Daarop komt een song die een beetje P.J. Harvey laat horen, mede dankzij de stroeve ritmes. In ‘Hunter’ komt de wat meer poppy kant naar voren, bijna folk-achtig. Het bescheiden verzoek van de bassist om meer blauw licht, omdat hij in het rode licht zijn vingers niet kan zien wekt sympathie. Ze laten nog wat hardere rock horen wat rijmt met het decor van een arbeiderswijk uit een vervallen Britse industriestad. Leuke band, niet slecht besluiten we, maar heel spannend is het ook niet.

Garbage opent wel met spanning met wat lange elektronische klanken in blauw licht. Zangeres Shirley Manson zingt een paar zinnen en dan komt de band los met vette heavy metal achtige muziek. Ze staat als een engel. De vleugels blijken haar mouwen te zijn. Ze is geheel in het zwart, laarsjes, panty, jurk en riem. De enige kleur van de set is rood, enkel een gitaar en haar deels weggeschoren kapsel. Ze lijkt een weduwe of een bruid, ze ziet er te gek uit, pittig, gothic-achtig ook. Maar haar flamboyante moves, bewegingen (ze loopt vele rondjes op het podium) en scherpe hooks maken haar een zeer aangenaam podiumbeest om naar te kijken. In woord is ze erg geestig, trots en sympathiek. Deze Schotse heeft de Martinitoren beklommen voorafgaande aan haar optreden en is dankbaar voor elke bezoeker die een kaartje heeft gekocht.

Er zitten veel industriële en experimentele geluiden in de muziek. Het duurt wel even voor we ontdekken dat er het een en ander uit een Apple komt of op band mee draait. Het is soms erg lastig te zien wat je daadwerkelijk hoort. De twee gitaristen spelen wel fanatiek, maar het klinkt indirect. Alsof de speakers de gitaren niet kunnen vinden. We missen dan ook de gierende gitaar in ‘Only Happy When it Rains’. Garbage speelt een soort industrieel elektronische rock, met strakke stiltes, fladderende echo’s, en disturbing sounscapes. Shirley Manson is een erg goede zangeres, die ook wel enige emotie in haar stem weet over te brengen, of eigenlijk in haar hele persoonlijkheid. Dat maakt de show, gecombineerd met karakteristiek licht (felle witte bundels licht in een rood decor bijvoorbeeld) tot een erg bijzonder gebeuren. ‘n Beetje old school, maar messcherp.

Het publiek is deels springerig. Een opzwepende rock-‘n-roll song waarin lyrics van Depeche Modes ‘Personal Jesus” zijn geregen is erg lekker. Het volgende nummer, ‘No Horses’ introduceert Manson met: “Change is coming, if you like it or not”. De song is erg mooi in opbouw. De instrumenten groeien en krijgen een steeds solidere vorm. Hier zie je een band stevige muziek maken. Erg sterk qua sfeer, tekst en vorm.

Een indrukwekkend avondje. Een band die live dezelfde dingen doet als op plaat; een dominante zweem van synthesizers en electronica ten gehore brengen waarin je zoekt naar wat je hoort. Het zijn meer geluidfreaks dan rockmuzikanten, meer producers en mixers dan bandleden. Gefocust plaatsen ze de juiste elementen op de juiste plaats, zonder te zweten. Het resulteert in veel knappe snelle nummers met daarin korte abrupte breaks, waarna de band je plots weer met volle vaart omver walst met elektronische effecten en vooral een schitterende Shirley die indruk maakt met karakter en performance. Zij blijft fier overeind staan. Altijd vermoeden we.

© Marten Siegers | All Rights Reserved

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *