Self-loathing keeps me grounded
Een warme, broeierige dinsdag in onze hoofdstad. Terwijl velen een terrasje opzoeken om onder het genot van de laatste restjes zon bij te komen van de werkdag begeven wij ons naar Paradiso Bitterzoet waar om negen uur Gang of Youths op de agenda staat.
De band die in 2012 in Sydney, Australië bij elkaar kwam bestaat uit vijf jonge kerels met ieder een andere nationaliteit. Het een Australische band noemen dekt dus niet helemaal de lading. David Le’aupepe (zang/gitaar), Jung Kim (keyboard/gitaar), Joji Malani (gitaar), Max Dunn (basgitaar) en Donnie Borzestowski (drums) maakten vorig jaar tijdens London Calling festival indruk met wat je indie rock kunt noemen, maar dan wel met een ondertoon in mineur. Wie oppervlakkig luistert, hoort namelijk opzwepende, relatief vrolijke en catchy nummers. Maar wie vervolgens de tekst tot zich laat doordringen, hoort emotionele fragmenten uit het leven van Le’aupepe. We zijn benieuwd hoe dit vanavond uit de verf komt.
Rond half negen staan er enkele toeschouwers in de zaal, maar inclusief barpersoneel is het publiek op één hand te tellen. Met nog een half uurtje de tijd kan het natuurlijk nog vol worden, maar helaas is de show niet uitverkocht. Toch is het even na negenen gezellig in Bitterzoet waar we het gevoel hebben bij een soort huiskamerconcert aanwezig te zijn. Wel een intens huiskamerconcert, want vanaf de eerste tonen van ‘Fire Goes Out’ is duidelijk dat hier geen ruimte is voor gezellig gekeuvel en kaasstengels – het geluid dat met de kracht van een flinke vloedgolf de kleine zaal in rolt blaast ons nog net niet omver. Zanger Le’aupepe staat al vrij snel boven op het drumstel wat ons het vermoeden geeft dat het podium al snel te klein zal zijn voor deze energieke artiest.
Le’aupepe is niet alleen energiek, maar ook erg charismatisch en overtuigend – als ‘Atlas Drowned’ wordt aangekondigd met de mededeling dat er in de wereld tegenwoordig zoveel bullshit bestaat waarin mensen zogenaamd de minder bedeelden steunen, maar eigenlijk puur voor eigen gewin gaan, hoor je dat dit de zanger aan het hart gaat. Niet op een Bono “ik-verbeter-de-wereld”-manier, maar oprecht, met een vleugje woede en een stevige bodem melancholie. Een mix die in variërende verhoudingen ook hoorbaar is in achtereenvolgens ‘Poison Drum’ en ‘Sjamboska’.
Veel van de nummers op de setlist worden door David Le’aupepe voorgegaan door een intro. Een toelichting op wat we zullen horen of een beschrijving van het moment waarnaar de tekst verwijst. ‘Knuckles White Dry’ dat verhaalt over de periode waarin de zanger zijn vrouw bijstond tijdens haar behandelingen tegen kanker waarna ze uiteindelijke gescheiden zijn. De opmerking “she hurt me pretty fucking bad” wordt met een klein lachje uitgesproken, maar direct hierna is de emotie goed te zien. Le’aupepe vertelt dat zijn ex-vrouw drie maanden geleden overleden is, nadat ze elkaar ruim twee jaar niet gesproken hebben. ‘Knuckles White Dry’ heeft hierdoor voor hem een nieuwe lading gekregen en de integere, aangrijpende versie die hij vervolgens zonder begeleiding van de overige bandleden laat horen, krijgt de hele zaal muisstil.
Met ‘Keep Me In The Open’ dat over relatie break-ups gaat, blijven we in mineur waarna Le’aupepe zich met een voorzichtige grijns verontschuldigd voor de stemming die hij het afgelopen kwartier gecreëerd heeft. Geen lange intro’s meer belooft ‘ie, alleen nog een korte voorafgaand aan ‘Deepest Sighs’ waarin hij aangeeft herhaaldelijk op het punt te hebben gestaan om de band te verlaten als hij tegen writersblock aanliep en aan zichzelf begon te twijfelen. Als op dat punt iemand roept dat de zanger awesome is, reageert hij met een lach: “No, don’t say that… self-loathing keeps me grounded!” En hoe actief en vrolijk David Le’aupepe na deze bekentenis ook over het podium en de door de zaal danst tijdens ‘Radioface’ en ‘Magnolia’, duidelijk is dat hij net zo bescheiden is als de rest van Gang of Youths.
Een stoer ogende frontman die onder dat uiterlijk een werverwind aan emoties blijkt te hebben en deze uit door middel van zijn muziek. Voeg hier vier bandleden aan toe die super strak de intenste teksten van hun zanger begeleiden en die de spotlight met alle liefde aan hem overlaten en je hebt Gang of Youths. Het genre is niet voor iedereen weggelegd, maar we hopen van harte dat er meer mensen vallen voor deze oprechte, pure band. Wij waren vorig jaar al onder de indruk en na vanavond is het respect alleen maar groter geworden.
© Céline Claassens | ALl Rights Reserved
Geef een reactie