Floor Jansen in Spot – De Oosterpoort, 24-01-2020

Metalliedjes

Wij waren erg nieuwsgierig naar deze avond. De winnares van de Popprijs 2019  is een metal zangeres. Een in Zweden woonachtige Brabantse die een Finse band heeft en nu bekend is geworden door het programma ‘Beste Zangers’, waar ze in contact kwam met Samantha Steenwijk en Henk Poort. Met ander woorden; wordt dit een metalconcert, een akoestisch popconcert, een opera of een avondje covers?

Onze mond valt open bij het arriveren in de zaal; het is niet alleen bomvol; maar iedereen zit. Voor een metal zangeres?
Als de eerste pianoklanken klinken, Floor opkomt met in haar kielzog de band, klinkt een metal nummer (met elektrisch gitaarwerk wat wel heel ver weg is) wat het nog absurder maakt. Maar goed, zo bleef het dus niet.

Ze neemt ons mee naar haar geschiedenis met Nightwish, naar After Forever en Northward en zeker ook naar het programma ‘Beste Zangers’. Songs zijn liedjes geworden, de collega’s van ‘Beste Zangers’ worden bij voornaam genoemd.

De pauze is een moment voor een versnapering en een moment om 10 euro te betalen voor een kaartje met een cijfer (bingo!), met kans om haar jurk te winnen. Overigens worden de delen van de show voor en na de pauze aktes genoemd.

Ze steekt er zelf de draak mee, maar het Avro-Tros gehalte stijgt wel. De band doet daar zeker aan mee. Minstens drie bandleden lezen hun noten af van een I-pad. Later snappen we hoe dat zit, het is op z’n minst ten dele de tv-band van ‘Beste Zangers’. En die zullen van huis uit niet erg bekend zijn met het werk van Nightwish. De achtergrond zangers doen dat niet, ze zingen bevlogen. Alleen hun ‘aahs’ zijn dan wel weer van een hoog tv-show gehalte. Ivo Niehe ontbreekt. Maar wie wel drie keer verschijnt is Henk Poort, hij krijgt een enorm applaus voor zijn cover van Disturbed’s en de cover van ‘Sound of Silence’ (Simon en Garfunkel).

Het bombastische hysterische wat in de metal een beetje zit tref je ook in de opera. Floor zingt zowaar een stuk waar Edelweiss, Heidi en heel 18e eeuws Wenen tot leven worden gebracht. Opera en Metal met dezelfde theatrale, dramatische dynamiek. In deze show, je ziet haar dansen en je ziet dat ze in haar oren de originele metal tracks hoort, komt het niet van de grond. Er is geen synthese tussen de bandleden, er is geen gebeuk en geheadbang. Ze krijgen echter toch ongelooflijk veel mensen van hun zitvlak met de handen in de lucht met dit soort metaliedjes.

Het beste komt Floor uit de verf in een nummer genaamd ‘Mamma’ van Samantha Steenwijk. Hier is ze echt rauw en gevoelig. In tegenstelling tot de Lady Gaga cover ‘Shallow’; daar waar je wil dat ze gaat vlammen wil zij gaan fluisteren.

De partijen in de meer metal-achtige songs zingt ze uitstekend, engelachtig, maar de band is saai en ondersteunt haar dynamiek niet. De twee achtergrondzangers (die om het nummer het podium moeten verlaten) slagen daar beter in en zingen met overgave, deze mensen genieten zichtbaar.

Andere liedjes brengt ze oncomfortabel zittend tegen een barkruk. De suggestie van een intieme akoestische set wordt gewekt maar die is er niet. Helaas want het pianospel wat in vlagen erg fraai is leent zich daar uitstekend voor.

Het slotstuk, het duet met Henk de Poortwachter; ‘The Phantom of the Opera’ brengt beide soorten fans bij mekaar dus niemand blijft meer zitten en iedereen gaat staan.

We snappen nu wel de stoelen; het gaat om een tv publiek en tv kijken doe je zittend. Voor de rest snappen we er nog steeds niks van. Het publiek heeft zichtbaar genoten van deze onwaarschijnlijke mix van metalhistorie en de Troskompas. Gedurfd is het wel.

Maar wij zijn wel als eerste de deur uit.

© Marten Siegers | All Rights Reserved

 

 

Marten Siegers
Recensent

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *