Kop-stemmige trip
Met zo’n briljante bandnaam gaat je fantasie alle kanten op. En dat is wel terecht, want in bar weinig opzichten gaat het hier om een popband. Geen vaste basgitaar, geen pakkende refreinen, geen lange gitaarsolo’s en geen karakteristieke stem van een leadzanger.
Met een mannetje of tien voor in de zaal belooft dit een zeer intiem optreden te worden. Gelukkig druppelt het nog wel binnen tot circa 50 mensen. Van intimiteit is echter weinig sprake. De heren uit Portugal maken melancholische post-rock. Ze hebben hun derde album ‘NU’ net uit.
We horen snoeiharde en lome beats, alsof inderdaad het hart ook stil heeft gestaan in de coma en opnieuw een ritme zoekt. Het wordt gebracht met veel overlevingsdrift, focus, energie en toewijding. Maar het vijftal haalt de beats, klanken, golven uit hun tenen en niets gaat vanzelf. Dat maakt dat het nergens rolt, maar slechts beukt en stuwt. De synthesizers en de hoge stemmen (kopstemmen, het zijn allemaal zangers!) brengen de zware muziek tot hypnotiserende sferen met extatische hoogtepunten. De vriendelijke frontman houdt zo nu en dan een praatje en is telkens buiten adem, wat toepasselijk is met zo’n bandnaam.
Geregeld onderstrepen de mannen de kracht en moeite die het ze kost de muziek uit hun diepste naar buiten te stoten met bijpassende moves wat er soms behoorlijk indrukwekkend uitziet. Helaas slaat dit, op een enkele bezoeker na, niet over naar het publiek. Met de ogen dicht valt de detaillering in deze opzwepende muziek op, en de veelzijdigheid van de drummer. Deze ramt, tikt en veegt in en om de maat van de bas en de synthesizers.
Op een festival zou dit stelletje imponeren, wegblazen en wellicht, tussen de hartslagen door, ontroeren. Beetje zwaar op de maag dit, maar een lekkere trip is het wel.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie