Gevarieerde dosis Americana
Het publiek zit aandachtig te luisteren naar het Nederlandse Them Dirty Dimes, wat in een opvallend traditioneel Amerikaans jaren ’30 sfeertje is gedompeld. De blije bandleden maken er een gevarieerde show van, met banjo, trompet en bijpassende petten en schoenen. Verwacht geen persoonlijk relaas van oud zeer of verdwenen liefdes want de teksten spelen zich ook af in het Amerika van 1920-1930. Dat maakt het wat onpersoonlijk en alles is netjes binnen de lijntjes. Maar de zang is prima en het publiek is erg enthousiast. En we moeten zeggen dat het wel lekker levendige muziek is met behoorlijk wat afwisseling.
Dat laatste vreesden we een beetje te moeten missen bij Eilen Jewell. De klassieke country ligt er zo dik bovenop dat je snel bang wordt voor tenenkrommend geknauw en gejengel en overal jeuk krijgt of, en dat is ook mogelijk, dat het zo slaperig zoet wordt dat je de eerste i.p.v. de laatste bus naar huis wil halen.
Dat is gelukkig, ondanks de wat kille en lijzige stem van de zangeres en de wel erg voorspelbare gitaarpartijen tussen de lyrics door absoluut niet het geval. Er is afwisseling genoeg. Sterker nog, de band speelt geregeld erg scherpe stukken en enkele songs kennen grote verschillen in tempo en ritme. De gitarist, Jerry Miller, wiens albums ook te vinden zijn in de foyer verrast een enkele keer. De drumpartijen zijn haarscherp te volgen en dat is prettig en interessant, net als de tweede zangstem. De band is in optima forma in het instrumentale stuk ‘Caravan’; zeer geschikte surf voor in een Tarantino film. Het scherpe en pittige past deze band beter dan de klassieke country die niet bepaald gekenmerkt wordt door levenslust en de bassist lacht er dan ook rijkelijk bij.
Eilen lijkt zo nu en dan persoonlijk betrokken te zijn bij haar teksten en dat zijn gelijk de beste songs, en de meest originele. Er zitten wat covers bij vanavond die een leuke kennismaking zijn met andere muziek gezien haar sympathieke manier van ze introduceren. Opmerkelijke is ‘Hard times’ (wat een intro en beat!) dat erg doet denken aan ‘Joy’ van Lucinda Williams, wat betreft tekst en sfeer. Waar Williams zingt: “You took my joy, I want it back” om vervolgens venijnig te laten horen het te zullen terugvinden, zingt Eileen: “Hard times, get away from my door, I don’t wanna be mad no more. I don’t wanna be sad no more”. Het heeft dezelfde rauwe energie maar is toch een eigen nummer geworden. De zangeres blijkt ook te beschikken over het talent om zelf mooie zinnen te schrijven. In ‘Gipsy’ zingt ze: “Gipsy feet don’t have to touch the ground”. Een soort rechtvaardigheid om te mogen dromen.
‘High shelf booze’ over problemen wegdrinken kan eindeloos doorgaan en ze verrast met een erg mooie uithaal aan het einde. Het daaropvolgende nummer is een hoogtepunt dankzij de inzet van Eilen op mondharmonica (ze speelt ook gelijk voluit en eindeloos) wat het weemoedig maakt en zoals ze “Sante Fe” zingt klinkt erg dromerig. In ‘I remember you’ laat de band zich zien en horen met energie, pit en scherpte. Er zit erg veel afwisseling in en Miller laat zien dat hij zich zonder trucjes volledig in de song kan leggen. Het wordt een mooie vette jam.
Het repertoire van deze gipsy met een bloem in d’r haar is erg gevarieerd; van scherpe blues naar zoete country, van honky-tonk naar surf. Niet alles is even spannend, maar met drie wel erg sterke songs in het midden hoor je ons daar niet meer over. Laat de band rollen en iets meer close harmonie met de drummer en het wordt nog wat rokeriger, dromeriger en experimenteler. De bassist lacht en Eileen zingt haar dromerige teksten. En Miller, Miller vertolkt als gitarist de woestijn; spannend echoënd, zinderend zoals een warme zomeravond, maar overal dwars doorheen.
© Marten Siegers | All Rights Reserved
Geef een reactie