Slepend, traag, met een rauw randje… de hypnotiserende stem van Dermot Kennedy
Dermot Kennedy stond begin dit jaar al in verschillende (kleine) zalen in het land en maakte indruk op Best Kept Secret afgelopen zomer. Met ‘slechts’ één EP op zijn naam is de Ierse singer-songwriter inmiddels gestart aan een internationale tour waar Paradiso één van de eerste stops is. En dus begeven wij ons op dinsdag 25 september naar de poptempel waar zich al vroeg een mooie rij voor de deur vormt.
In de grote zaal roezemoest het. Zelfs nadat Jack Vallier op het podium verschijnt, een wat timide houding aanneemt en met zijn ogen op zijn witte sneakers gericht zonder verdere introductie inzet. Blijkbaar voelt het publiek er vanavond niet zoveel voor om opgewarmd te worden door de jonge Britse zanger. ‘The Boy You Knew’ klinkt toegankelijk, een beetje droevig maar niet te dramatisch. Het zou zo in de intro van een serie als ‘Scrubs’ kunnen passen – zo’n deuntje dat na drie afleveringen de rest van de dag in je hoofd zit. De singer-songwriter babbelt wat en geeft bescheiden aan dat ‘ie zelfs nog nooit in zalen half zo groot als deze heeft gestaan. Niet gek als je pas een jaar of wat geleden je eerste single (zelf) hebt uitgebracht. Jack Vallier is vast en zeker een naam zijn die we vaker tegen zullen komen, maar vanavond weet hij Paradiso nog niet helemaal in te pakken.
Als de boel in orde wordt gemaakt voor de show waar we allemaal voor gekomen zijn, denkt een slimme geluidsman het geroezemoes wel even te overstemmen met wat lekker harde hiphop. En als we allemaal weer lekker wakker geschud zijn, komt Dermot Kennedy samen met drie muzikanten de planken op. Iets meer power dus dan alleen maar jongen-met-gitaar vanavond – altijd leuk. Ook Kennedy doet niet aan introducties. ‘Dancing Under Red Skies’ is het eerste wat de in het zwart geklede jongen ons laat horen waarna meteen ‘ An Evening I Will Never Forget’ aan de beurt is. Dit tweede nummer begint slepend en traag waarbij het rauwe randje aan Kennedy’s stem extra emotie lijkt toe te voegen. En dan zitten er ineens gekke elektronische geluiden in die afbreuk doen aan het pure nummer. Op album horen we ze niet dus het is een extraatje voor in de liveshow waarschijnlijk…
De zanger vervolgt zijn set met ‘All My Friends’, ‘Boston’ en ‘Young and Free’. Ondertussen zijn zijn ogen vaak gesloten, zijn handen een beetje krampachtig in elkaar gevouwen en zijn voeten weten veelal de achterkant van het podium te vinden. Alsof Kennedy opgaat in zijn eigen verhalende nummers en de goedgevulde zaal tegenover zich af en toe vergeet. En dat doen wij ook terwijl we luisteren naar zijn stem. Totdat daar weer een over de top computerdreuntje met wat spacende geluiden de boel overheerst. In ‘Boston’ zit dit sowieso, ook op cd, en het is iets wat veel jonge singer-songwriters tegenwoordig in hun muziek verwerken. Blijkbaar is er markt voor, maar wij vinden het vanavond vooral erg afleidend en niet volledig tot zijn recht komen.
‘The Closeness’ kan op flink gejuich rekenen en wij halen weer relaxed adem bij het fijne gitaarpingeltje en de diepe stem die snel en dan weer traag woorden onze richting op slingert. Maar het is ons niet lang gegund, want ook dit nummer verandert waardoor de focus op Kennedy’s stem weer naar de hippe beats verschuift. Hetzelfde gebeurt er bij het nieuwe nummer ‘Lost’ en ook ‘Moments Passed’ bestaat grotendeels uit computergestuurd geluid. En toch zitten er ook drie muzikanten op het podium die meespelen alsof hun leven er van af hangt – zeker als de intro van ‘Power Over Me’ in eerste instantie mislukt en Dermot de boel afkapt om weer opnieuw te beginnen. Hierdoor zijn we ons ineens erg bewust van de drummer die een interessante partij super strak speelt die zoveel beter en intenser klinkt dan de holle elektronische drums die we vanavond zo vaak horen.
We verwachten dat ‘Glory’ de afsluiter van de avond is, lekker hard meegezongen door voornamelijk jonge meiden in de zaal. Maar Dermot Kennedy heeft andere plannen: het beladen nummer ‘After Rain’ waarin hij zingt over een stukje hoop terugvinden op het moment dat je denkt dat er geen hoop is. In een afsluiter als deze kunnen we ons prima vinden. Een traditioneel stukje volksmuziek zit in het nummer verwerkt en Kennedy’s stem komt perfect tot zijn recht.
En we snappen het best hoor – een jongen-met-gitaar die de hele avond gevoelige liedjes kreunt, is een beetje saai. Zelfs als zijn stem hypnotiserend goed is. En dat wat hippe beats en geluidjes van onder een knopje de boel dan lekker wakker schudden en wat meer pit aan het geheel geven, kunnen we ook wel inzien. Maar toch is dat een stukje waar we vanavond in Paradiso niet aan hebben kunnen wennen. Op momenten leken Kennedy’s stem en zijn songteksten volledig overschreeuwd te worden, wat wij gewoon erg jammer vinden. Aan de andere kant maakt de mix zijn muziek toegankelijker voor een breder publiek en dat doet Dermot Kennedy dan toch wel weer goed.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie