Goed, maar met ruis
Het is lastig om je voor te stellen dat de singer-songwriter die vanavond de AFAS Live uitverkocht heeft zijn muzikale carrière als straatmuzikant is begonnen. In 2018 zagen wij de toen 27-jarige Dermot Kennedy voor het eerst in Paradiso Amsterdam. Waar wij destijds aan moesten wennen – de elektronische toevoegingen aan de veelal gevoelige folk nummers - heeft Kennedy tot zijn handelsmerk gemaakt. En het werkt. Met verschillende hits op zijn naam en een aantal mooie muziekprijzen op zak is de zanger een gevestigde naam. Vanavond staat in het teken van tweede studioalbum 'Sonder' uit najaar 2022.
Om op te warmen mogen we luisteren naar de Amerikaanse Miya Folick. Sinds haar album 'Premonitions' heeft de singer-songwriter verschillende singles uitgebracht waaronder het recente 'Mommy'. Aan genres doet Folick zelf niet echt, net als aan rustig aan doen; zonder enige aankondiging start ze haar set met de dreigende keyboardtonen en een portie elektronische drums van ‘Deadbody’. Na twee nummers is Folick zelf voldoende opgewarmd om haar warme trui uit te trekken. Ook in de zaal lijken de meesten wel klaar voor de hoofdact. Gedurende Miya’s set, voelt de AFAS Live als een bruine kroeg waar iedereen vrolijk de dag bespreekt met een drankje. Zelfs als Folick over haar overleden vader vertelt en het aan hem opgedragen nummer inzet, wordt ze bijna overstemd door het geroezemoes. Zonde, want haar performance is de aandacht echt wel waard.
Dermot Kennedy krijgt die aandacht wel direct; zodra het donker wordt en op het podium de vijf schimmen van muzikanten en backing vocals verschijnen barst er gejuich op en heeft eenieder zijn neus braaf vooruit. Kennedy zelf neemt plaats op een soort schuine landingsbaan die verticaal over het midden van het podium loopt. Nog grotendeels in het donker gehuld, opent Kennedy als schaduw de avond met ‘Blossom’. De hele avond zullen de muzikanten aan weerszijden van de “landingsbaan” nauwelijks zichtbaar zijn, maar de zanger waar het vanavond om draait krijgt wel zo nu en dan wat licht. Op die momenten, zoals tijdens ‘Power over Me’ is te zien dat hij toch nog altijd die jongen met gitaar is, ondanks de muzikale power die onder zijn melancholische en gevoelige nummers zit.
Dat geweld van deels elektronische tonen maakt de emotie in de nummers sterker, zeker als die dreun even stilvalt en het contrast extra scherp is. Hier wordt helaas af en aan afbreuk aan gedaan als Kennedy in zijn refreinen op lijkt te moeten boksen tegen precies die dreunende muziek, zoals in ‘One Life’ en ‘Young & Free’ waar zijn stem bijna weg lijkt te vallen. Voor de fans in de zaal geen probleem, die zingen alles lekker mee. Maar voor de toeschouwer die de teksten niet woord voor woord kent, valt dit op en worden de nummers op momenten zelfs wat vlak doordat de hoge noten overstemd worden.
De setlist wordt in rap tempo doorlopen; sommige nummers lijken wel één te zijn, zo naadloos lopen bijvoorbeeld ‘Dreamer’ en ‘Moments Passed’ in elkaar over. De aandacht ligt vanavond wel echt op de muziek. Waar je bij sommige shows niet weet waar je kijken moet, is dat hier geen probleem. Weinig afleidende opsmuk in de vorm van licht en beeld, maar vrij sobere toevoegingen die echt als ondersteuning dienen. Zo zien we op de drie schermen achter het podium time lapses van lucht, natuur, mensen en steden. Allemaal vervaagd, vrijgemaakt van details en in over het algemeen versoberde kleuren.
Ook versoberd zijn ‘Rome’ en ‘Innocence and Sadness’ die Dermot Kennedy akoestisch speelt, alleen op het podium met een kleine piano. Wat ons betreft komt zijn stem hierin beter tot zijn recht vanavond, al valt nu wel op dat Kennedy wat heser en ruwer klinkt dan we gewend zijn. De balans is weer goed is bij ‘Better Days’, maar vervolgens overheerst de elektronische ruis weer bij ‘Kiss Me’. Saillant detail is het stilleggen van de show tijdens dit nummer als er ergens in het publiek gevochten lijkt te worden. Kennedy blijft stil, kijkt toe als beveiliging het publiek in gaat en richt zich vervolgens tot de directe omstanders met de vraag of alles echt ok is. Wat precies gebeurde is niet duidelijk, Dermot maakt daar geen woorden aan vuil en voorkomt daarmee dat er te veel focus op komt te liggen. Wel geeft hij aan dat zijn shows om verbinding draaien en altijd vreedzaam verlopen. Dit incident verbaast hem – en ons ook. Als 'Kiss Me' weer opgepakt wordt, klinkt de singer-songwriter toch weer wat moeizaam en we vragen ons af of de zanger wellicht wat verkouden is en dit de reden is dat hij zo op lijkt te moeten boksen tegen zijn muzikanten.
We besluiten Dermot Kennedy vanavond het voordeel van de twijfel te geven. Zijn show zit goed in elkaar en de nummers geven een mooi contrast; tussen folk, hiphop en pop, tussen melancholie en kracht en tussen zo’n beetje alle emoties op het spectrum. Wij zien hem wel graag nog eens in de open lucht op een festival om te horen of er meer balans is als die diepe bassen wat meer vervliegen.
© Céline Claassens
