Het is alweer vier jaar geleden dat de Amerikaanse acteur, schrijver en zanger David Duchovny in Nederland was voor zijn vorige show. Inmiddels is het derde album, getiteld ‘Gestureland’ al enige tijd uit. Reden genoeg voor de singer-songwriter om weer een tour door Europa te doen en dit keer af te reizen naar Den Haag voor een concert in ons land.
Voordat Duchovny samen met zijn band op het podium komt is het tijd voor Inge Lamboo. Inmiddels al een behoorlijk bekende naam, mede dankzij Pink die haar heeft aanbevolen bij Sony Music voor een platencontract. De plaat is al een half jaar uit, maar toch staat ze nog op de Popronde en dus vanavond voor ons. Samen met alleen een gitaar blijft het toch mooi om te zien hoe ze het publiek betovert met haar heldere stem en aanstekelijke popsongs. Lamboo’s muziek is erg boeiend omdat haar nummers stuk voor stuk heel anders zijn, en wanneer ze haar elektrische gitaar erbij pakt met een bijzondere klank staat de zaal stil aan haar lippen gekluisterd. En zelfs als het stemapparaat het even laat afweten vangt de artiest dit professioneel en met humor op en vindt niemand de kleine pauze ook maar enig probleem.
De tijd vliegt voorbij en ook het ombouwen van het podium is snel gebeurd. Onder de klanken van ‘War’ van The Temptations dat uit de speakers klinkt, komen de vijf bandleden het podium op en wanneer ze het eerste nummer ‘Nights are Harder These Days’ inzetten komt ook David, onder luid gejuich, het podium op. De band knalt al vanaf de eerste tonen en al is het niet de zang waarvoor je komt, de energie en enthousiasme van David zijn al direct besmettelijk.
Tijdens het inzetten van het volgende nummer gaat het mis, de techniek laat de band in de steek. Terwijl David verhalen begint te vertellen, zijn de technische mensen bezig met de kabels en versterkers. Gelukkig kunnen ze al snel weer knallen en klinkt ‘3000’ uit de speakers en uit de kelen van het publiek. Helaas blijft de techniek haperen en moet men tijdens het spelen de gitarist helpen, maar Pat McCusker blijft onverstoord doorspelen en al snel kunnen we dan ook echt horen wat hij speelt. David doet zijn sweater uit wat gelijk op een hele hoop gegil van de – voornamelijk – vrouwelijke fans oplevert. Hij moedigt de tweede gitarist Keenan O’Meara aan dit ook te doen – die dat dan ook gelijk doet – en ook Pat neemt zijn pet voor ons af. Zodoende is het nieuwe “technical-issue-striptease” uitgevonden aldus de band.
Als ze weer verder spelen krijgt ook bassist Mitchell Stewart nog problemen, maar deze zijn gelukkig snel verholpen. Drie keer is scheepsrecht en daardoor is ‘Every Third Thought’ bij de tweede poging dan toch ook echt de laatste keer dat er iets fout gaat. De band kan eindelijk de show in een lekker tempo neerzetten en al snel is het de muzikanten compleet vergeven en is het gedoe misschien zelfs even vergeten. David vertelt over elk nummer waarom het geschreven is, wat de avond een persoonlijk tintje geeft en hieruit wordt het ook weer eens duidelijk dat het de schrijver David Duchovny is die nummers zoveel diepgang geeft in tekst.
Al staan toetsenist Colin Lee en drummer Davis Rowan achteraan, hun bijdrage is zeer aanwezig. De toetsen geven een extra fijn tintje aan de muziek en als Collin de tweede stem inzet, past deze wel heel mooi bij David. Zeker in het nummer ‘Spiral’ is de samenwerking tussen de band erg krachtig en wordt de tempowisseling naar het snelle eindstuk nog even versterkt door de gitaarsolo’s.
De band heeft er enorm veel zin in en al is deze Europese tour bijna over, de energie knalt er nog van af en er is genoeg tijd voor veel plezier en interactie tussen bandleden én tussen band en publiek. Al hebben we dankzij de techniek extra lang van David Duchovny en band kunnen genieten, na een knallende versie van ‘When the Wistle Blows’ is de band ineens van het podium af en gaat de zaalverlichting langzaam aan. We zijn terug in de realiteit en zullen het voorlopig weer met David Duchovny zijn acteerwerk moeten doen voordat hij weer terug is in Nederland. Gelukkig is dat ook geen straf, al zullen wij de energie, zijn besmettelijke enthousiasme en zijn positieve mindset missen.
© Daniël Nijveldt
