Het is net kwart over acht geweest als zangeres, actrice, model en de muze van David Lynch het podium van de Upstairs zaal van Melkweg in Amsterdam betreedt. Met een welgemeende glimlach, gehuld in een futuristische outfit en met sensuele bewegingen zet Chrysta samen met haar band (Christopher Smart op toetsen en elektronische drums, Jon Sanchez op gitaar en Jennifer P. Fraser op de bas) de eerste noten in van ‘Midnight Star’, het titelnummer van haar laatste album.
De muziek van Chrysta Bell, die tegenwoordig als artiestennaam Chrystabell gebruikt, is veelzijdig: van (dream)pop en experimentele nummers tot sensuele muziek. Bij alles zijn het haar theatrale bewegingen en haar expressie die de show tot een compleet plaatje maken, het is meer dan muziek alleen. Bij de zachte dromerige nummers neemt de zangeres de tijd om het publiek te betoveren met haar vrouwelijke bewegingen en neemt ze ons mee naar de sterren, terwijl ze ook de duivel in haarzelf bezingt in ‘Devil Inside Me’.
Een hoogtepunt van het concert is voor ons het nummer ‘2139’. Een electronisch popnummer van haar laatste album dat erg catchy is, al snel zit de beat in je hoofd. Chrysta flirt met het publiek, danst met de band, en geniet met volle teugen. De bandleden spelen op hun beurt de nummers keurig en nemen nooit de show over van de dame die vandaag in de spotlights staat.
Hoe anders dan haar krachtige stem is het wanneer ze praat tussen de nummers door. Een bijna fluisterende stem die gelijk iedereens aandacht trekt. Zo volgt er vaak een intro bij nummers over waarom nou juist deze op de setlist staan. Soms een mooie reden, bijvoorbeeld geschreven door David Lynch, maar soms ook droevig. Het nummer ‘This Train’ wordt opgedragen aan de onlangs overleden zangeres Julee Cruise, die net als Chrysta Bell zelf een onderdeel uitmaakte van Twin Peaks. Het publiek is stil en geniet overduidelijk.
Dat geldt niet alleen voor dit nummer, want Chrystabell brengt iedereen in beroering en veel mensen swingen mee met de zwoele bewegingen van de muziek. Het blijft heerlijk om tijdens de nummers niet te hoeven luisteren naar mensen die door nummers heen praten, maar ademloos luisteren naar de artiest. Het concert heeft wel één nadeel: na 12 nummers is het tijd voor de band om het podium te verlaten. De betovering is voorbij, maar vergeten, dat doen de mensen die langzaam de zaal verlaten niet.
© Daniël Nijveldt
