Het is 20 minuten na 8 uur op deze woensdagavond als de zaallichten uit gaan in een goed gevulde Ziggo Dome. Het inhaal concert van Bryan Adams staat op het punt te beginnen. We horen de stem van John Cleese, wiens woorden in het Engels en het Nederlands op de videowall worden geprojecteerd. Al snel gaat Bryan en zijn band los om een eind te brengen aan wat ons door John Cleese was verteld “There was no rock music!”. Vanaf de eerste noot rockt ‘Kick Ass’ uit de speakers en is het duidelijk dat de band er meer dan klaar voor is om een mooi feestje neer te zetten.
De zaal komt echter wel wat stroef op gang, maar bij de eerste tonen van het opvolgende ‘Can’t Stop This Thing We Started’ gaat het publiek dan ook echt los. Deze mega klassieker kent per slot van rekening iedereen die deze avond naar de Ziggo Dome is gekomen. De videowall wordt tijdens dit nummer goed gebruikt en de beelden uit clips worden afgewisseld met beelden uit de zaal en van het wel heel erg minimalistisch opgezette podium. Een groot podium, dat wel, maar slechts voor 50% gevuld met de 5 mensen op het podium en hun instrumenten. Op zich niet erg, aangezien Bryan Adams het toch ook moet niet hebben van poespas, maar juist van zijn rock. Iets dat zeker door gitarist Keith Scott nog extra wordt versterkt met zijn rockposes tijdens een van zijn vele solo’s. Aan het begin is het zoeken naar het geluid van de toetsenist, maar gelukkig komt na een paar nummers ook zijn werk duidelijker door de speakers.
Uiteraard is er tijdens deze avond genoeg ruimte voor zijn ballads. ‘These Are the Moments That Make Up My Life’ van zijn meest recente album is wat ons betreft een van de hoogtepunten daarvan. Het nummer heeft een lekkere opbouw en de clip van hem, lopend over het strand van Vancouver met zijn spelende hond in het water, wordt in het groot afgespeeld op het scherm achter de band en heeft een versterkend effect op deze opbouw.
Behalve 4 nummers van zijn laatste album ‘So Happy It Hurts’ speelt Bryan Adams en zijn band veel oude nummers. Dit geeft een leuke afwisseling in de setlist en houdt het publiek enthousiast. Vooral wanneer hij halverwege de avond vraagt of er nog verzoeknummers zijn. Het publiek schreeuwt titels van hun favoriete nummer en in totaal pakt hij er vier uit, waarvan het nummer ‘Rebel’ het meest eruit springt. Het nummer schreef hij in 1987 voor zijn beide grootvaders die gevochten hebben tijdens de eerste en tweede wereldoorlog. Tijdens het nummer heeft hij mooie uithalen die hij met zijn rauwe stem soms bijna uitschreeuwt. Het is duidelijk dat het hem wat doet.
Nadat de band even kort van het podium is afgegaan zijn ze terug voor de uitgebreide toegift. Uiteraard mocht de titeltrack ‘So Happy It Hurts’ niet ontbreken en hiervoor wordt de grote opblaasbare auto, die is voorzien van 4 drones, de zaal doorgevlogen. Deze auto is ook te zien op de albumcover die regelmatig op het scherm wordt gezet. Je zal weten dat hij happy is en dat geldt ook voor het publiek op de balkons dat niet meer gaat zitten in hun stoelen. Nadat hij nog twee nummers helemaal solo doet op een akoestisch gitaartje is deze ruim 2 uur durende avond voorbij. Zoals John Cleese al min of meer beloofde: een avondje rock! Bryan Adams is het nog zeker niet verleerd en deze 63-jarige rocker heeft de rock nog helemaal in zijn bloed stromen.
© Daniël Nijveldt
