Blood Red Shoes in Bitterzoet, 06-02-2019

7 februari 20190

Energieke en vertrouwd onder een laagje nieuwe verf

Laura-Mary Carter en Steven Ansell hebben erg getwijfeld over het voortbestaan van Blood Red Shoes. De twee waren volledig op elkaar uitgekeken na jaren van drukke tourschema’s en altijd maar doorgaan. Een break was onvermijdelijk. Na een stilte van ruim vier jaar waarin de twee ook behoorlijk wat tegenslag te verduren kregen, verscheen in januari ‘Get Tragic’. Toepasselijker kon de dus titel niet zijn. Hoewel wij direct erg blij werden van het album – je leest het hier – werd Blood Red Shoes 2.0 niet unaniem positief beoordeeld. Het elektronische sausje dat de band toegevoegd heeft, is toch even wennen. Hoe dat live uit de verf komt, is op 6 februari in Bitterzoet te horen.

John J Presley hoeft aan het begin van de avond weinig moeite doen om de zaal op te warmen. Reden hiervoor is dat het charmante, maar kleine Bitterzoet al aardig vol staat. En daarbij komt dat de Britse zanger/gitarist met zijn kalme en op momenten rauwe stem menige bezoeker direct knikkende knieën bezorgd. Onder begeleiding van toetsen en trage, duistere drums gromt Presley hypnotiserende poëzie à la Tom Waits. Rock met blues-elementen. Schurende riffs, hypnotiserende drumpartijen en – verrassing – een spookachtig klinkende klarinet. Na een bescheiden bedankje verdwijnen de drie muzikanten alweer snel. Het is dat we uitkijken naar Blood Red Shoes, anders hadden we nog wel een uurtje of wat Naar John J Presley willen luisteren.

Op het lage podium verschijnt de typische opstelling van Blood Red Shoes: Drumstel aan de rechterkant, microfoonstandaard links. Maar deze keer wordt er meer klaargezet. Niet alleen een drumcomputer, maar ook een keyboard en extra gitaar/basgitaar. Voor het eerst hebben Laura en Steve extra back-up. Met ‘Elijah’ begint de set relatief rustig, maar er is hier vanavond niemand die denkt dat dit zo blijft. In ‘Bangsar’ is de toevoeging van extra computer-drums en twee muzikanten goed hoorbaar. Het nummer lijkt een vreemde eend in de bijt, maar als je goed luistert hoor je onder het oppervlak alsnog het herkenbare Blood Red Shoes. Vervolgens neemt Laura in ‘Howl’ de zang voor haar rekening. Ook hier is er in een elektronisch sausje gedipt, maar dit doet geen afbreuk aan haar stem. Ze heeft wel een flinke verkoudheid te pakken, maar ook daar merken we qua zang weinig van. Volgens Steve zouden veel artiesten de boel afblazen, maar Laura niet. Want “Laura doesn’t give a fuck”.

De back-up band is verdwenen, tijd voor oudere nummers. En dan is er na ‘The Perfect Mess’, ‘Light it Up’ en ‘Don’t Ask’ geen twijfel meer over mogelijk dat Steve en Laura ook met z’n tweeën nog steeds tering goed zijn in lekker door raggen. De haastige drums lijken zichzelf telkens te willen inhalen, maar toch sluit Laura’s timing telkens naadloos aan en vliegen de twee muzikanten vol energie door hun nummers heen. Ondertussen wordt vanuit de zaal met evenveel energie alles mee gebruld. Geen wonder dat in deze wervelwind zo goed en zo kwaad als het kan een moshpit ontstaat waarin het publiek over elkaar heen buitelt tijdens ‘An Animal’, ‘Black Distractions’ en ‘Cold’.

Even later wordt de boel stilgelegd. In alle drukte wordt er wat gevochten, is er glas gesneuveld – ja, in Bitterzoet zit je biertje nog in een echt glas – en iemand heeft zich gesneden. Het duurt even, maar de band wil liever geen letterlijke blood red shoes dus de boel wordt opgeruimd voordat de volumeknop weer open gaat. Nog wat ouder werk passeert de revue. Bitterzoet borrelt en kolkt, de warmte bijna zichtbaar onder het grotendeels gescandeerde ‘I Wish I Was Someone Better’ waarna de twee extra muzikanten weer aanschuiven. Wat valt er eigenlijk nog te zeggen… ‘Mexican Dress’ komt ondanks Laura’s gesnotter goed uit de verf en de tekst “There’s only so much I can take” is raak. Dit geldt ook voor ons vanavond. Bitterzoet is heet. Op het podium is het heet. Blood Red Shoes is heet. Laura en Steve zijn ondanks de lange pauze nog steeds ontzettend goed op elkaar ingespeeld, ze komen sympathiek over en de energie die er vanaf spat is ronduit geil.

Na ‘Eye to Eye’ en ‘God Complex’ mogen we volledig onverwacht nog los op ‘It’s Getting Boring by the Sea’. Vaak spelen ze het nummer niet meer, maar blijkbaar voelt het vanavond goed. En wij klagen niet. Met ‘Colours Fade’ wordt er een einde aan gebreid waarna veel toeschouwers nog geen haast hebben om te vertrekken. En dat is niet zo gek. Blood Red Shoes is als een stoomwals, maar dan wel eentje waardoor je je met alle liefde plat laat rollen – als je van het genre houdt natuurlijk. Daarna heb je alleen even tijd nodig om weer bij te komen.

Degenen die bang waren voor het vernieuwde Blood Red Shoes en daarom niet aanwezig waren in Bitterzoet: sucks to be you. Je hebt wat gemist, want onder dat nieuwe laagje verf zit gewoon nog het vertrouwde geluid. Snelle drums, soepel getimed gitaarspel en de vaak meerstemmige zang van Laura en Steve. Gelukkig krijg je een herkansing – in het najaar komen ze terug naar Nederland. Dus wees geen idioot en zorg in godsnaam dat je er dan bij bent!