Benjamin Francis Leftwich in De Oosterpoort, 18-12-2016

18 december 20160

Benjamin Francis Leftwich galmt door de Oosterpoort

Benjamin Francis Leftwich, een 27 jarige Yorkse singer-songwriter, presenteert zijn cd ‘After The Rain’. Een jongen die duistere ballads maakt met lichte klanken. Een man van tegenstrijdigheden. Hij geeft een akoestische versie van zijn cd aan de kleine zaal van de Oosterpoort. Heel eerlijk hadden we niet eerder van deze jongen gehoord en zijn we benieuwd wat hij te brengen heeft. Een voorprogramma gebracht door Fenne Lily, die net als Benjamin een duister kantje heeft en dit gelijktijdig lieflijk brengt. Na wat onderzoek merken we dat het repertoire van de twee qua genre behoorlijk identiek is. We maken ons klaar voor een rustige avond, lekker luisteren en reminisceren.

Daar staat ze dan, Fenne Lily, simpel gekleed met gitaar om achter de microfoon. Ze krijgt de Kleine Zaal van de Oosterpoort meteen muisstil. Dat deze, op eerste indruk afgaande, timide zangeres ook een andere kant heeft, laat ze na het tweede nummer merken. “Worst day of my life…” zo begint ze. Gitaar verloren op het vliegveld, zes uur gewacht, hopend dat de gitaar met de volgende vlucht mee zou komen, maar nee. Zonder gitaar ging ze met de trein naar Groningen, waar iedereen in de trein de griep leek te hebben. “Proper sneezing and coughing all around me”. In Groningen aangekomen, rent ze van het station naar De Oosterpoort, waar Benjamin haar verwelkomt met een kopje thee. Dus goed, nu hier, met een leengitaar. Vertalingen van haar gedachten en gevoelens, haar overpeinzingen en pijn; klein en kwetsbaar.Toen ze 15 jaar was, luisterde ze alleen maar naar Benjamin Francis Leftwich (BFL). Het zou best kunnen dat haar nummers iets meer dan gemiddeld door hem zijn beïnvloed. En het klopt, de sfeer die zij vanavond neerzet brengt ons terug naar vanmiddag toen wij bij de open haard het album ‘After The Rain’ van BFL aan het inluisteren waren.

Fenne speelt een half uurtje voor ons en hoe mooi haar liedjes ook zijn, het is wel allemaal in dezelfde sfeer. Dat is prima als je daar naar hunkert maar gelukkig heeft Fenne ook humor. Bij het laatste nummer vertelt ze dat iemand dacht, door de interpretatie van dit nummer, dat zij een afgewezen homoseksuele jongere zou zijn. Nou, ze is geen van beide en nog nooit geweest ook. Het gaat gewoon over onzekerheden zoals geen mooie haren en het hebben van borsten. Deze heeft ze nog steeds niet, zegt ze, maar ze blijft hoopvol. “Oh shit, did I say this out loud?” Ze kondigt haar laatste nummer aan en Groningen applaudisseert, nog voordat ze het nummer ‘Top to Toe’ inzet en zij ons bedankt dat we haar dag toch nog goed hebben gekregen.

Op naar de hoofdact. Bij het luisteren van BFL’s cd, geeft zijn stem en zijn gitaarspel ons een verlichtend gevoel. Gepaard met een verwarmende brandy en een kampvuur zien we onszelf daar zitten. Tevreden. Een licht ‘hijgend heesje’ dat samen met de vlammen van het kampvuur verdwaalt in de heldere nacht. Benjamin stapt het podium op, in dezelfde outfit als Fenne Lily; zwarte kleding en witte gympies. Hij pakt zijn gitaar en zet zijn eerste nummer in: Wat is dat voor enorme galm? Dit klinkt niet als de cd en de hijgende zang komt binnen als een 0900-nummer in het kwadraat. Waar we het ‘hijgende heesje’ op de cd als prettig ervaren, is het in de kleine zaal te overheersend aanwezig en leidt het af van Benjamins muzikaliteit.

Het tweede nummer zingt hij zonder versterking en dit is duidelijk een stuk prettiger voor het gehoor. Je hoort zijn vioolachtige timbre. Hij maakt dat de sfeer in de zaal, net als bij het voorprogramma, wat intiem en ingetogen is. Dat weet hij voor elkaar te krijgen door zijn bescheiden manier van zingen en spelen. Zijn houding is ook bescheiden. Bij elke slok water knielt hij, een blik richting het publiek en zet zijn glaasje water weer terug op de grond. Nederigheid soms tegen het nietige aan. Op zich best verhelderend ten opzichte van de arrogantie die ook bestaat in de muziekwereld. Toch heeft het soms een smekend karakter wat niet erg aantrekkelijk is.

Benjamin pakt de microfoon er weer bij en speelt verder in de galm der galmen. We proberen het van ons af te schudden, toch blijft het gehijg, gedurende het optreden, in onze oren resoneren wat als een echo door trilt richting onze rug. We krijgen er eigenlijk een beetje jeuk van. Bij elk nummer wisselt hij van gitaar. Een paar akoestische gitaren en een elektro-akoestische gitaar. Zijn broer komt elke keer na een nummer het podium op voor de ‘gitaarwissel’. Wij zien dat er op negen van de tien nummers een wissel plaatsvindt. Het contrast is opmerkelijk wanneer Benjamin op deze momenten tegen het publiek praat. Hij heeft een donkere spreekstem terwijl zijn zang toch redelijk hoog is. Droog vertelt hij tussen de nummers door amusante anekdotes die ons doen denken aan Herman Finkers. Vooral ook omdat zijn broer de sidekick is die telkens rustig het podium op stiefelt. Zo vertelt hij op een gegeven moment dat zijn favoriete periode in het jaar, rond de kerstdagen is. Dan zingt hij een nummer ‘Waiting For Summer’. Juist ja. Een komische act met zang zou deze jongen niet misstaan.

Tegenwoordig zijn we zo bezig vermaakt te worden dat het ook enorm chill is om gewoon eens zittend naar muziek te luisteren. We zien stelletjes tegen elkaar aan zitten die de romantiek uit zijn nummers uitstralen. Een hoofd schuin hangend op een schouder en een hand tegen een wang aan. Deze hele avond is gevuld met ballads wat voor stelletjes een goede kans is om eens lekker te mijmeren en tegen elkaar aan te leunen. Wanneer de zanger voor de tweede keer op het podium zit en wederom zonder versterking speelt, is deze intimiteit als geen ander te voelen en te zien om ons heen.

We zijn natuurlijk wat streng met betrekking tot het geluid; het was ook wel erg jammer dat dit de overhand nam. Het publiek is hem desalniettemin oprecht dankbaar. Vooral wanneer hij de toegift inzet krijgt Benjamin warmte van het publiek met veel gefluit en geklap. De beste jongen, die op een innemende manier wat autistisch lijkt, heeft een goede avond gehad. Na zijn laatste nummer, dat ineens een stuk meer up-tempo is, krijgt hij een staande ovatie. Het publiek is tevreden en Benjamin, naar het lijkt, ook. Op wat puntjes na hebben wij ook lekker melancholisch zitten luisteren met vooral de anekdotes die ons het meest bijblijven. Toch luisteren we liever naar zijn cd dan naar de live versie. Hopelijk komt hij nog eens in theaters met een cabarettour, dan zijn we van de partij.