Backing vocals vooraan bij Angie Stone.
De inmiddels 61 jarige Angie Stone speelde vanavond in een aardig gevulde Grote Zaal van de Oosterpoort. Ze heeft nogal een reputatie opgebouwd: ze werkte o.a. samen met Prince en Mary J. Blidge en Lenny Kravitz is een groot fan. Ze wordt vooral in de hoek van de Neo Soul genoemd en dat is ook helemaal wat en wie ze is.
Vanavond is de invloed van haar muziekstijl vooral te linken aan bands als 'Destiny’s Child' (met die hoekige overgangen en parallele moves), 'En Vogue' en 'TLC'. De mosterd is door hen ergens vandaan gehaald en waarschijnlijk is dat uit Georgia, Atlanta. Het is vooral de gevarieerde en vaak ook erg strak gezongen backing vocals wat haar muziek body en eigenheid geeft. Er zijn drie achtergrond zangers, waarvan de twee dames op hakken bijna identiek zingen en bewegen. Als ook de organist en tevens producer blijkt te kunnen zingen en zelfs de gitarist een aardig deuntje neuriet, dan sta je echt wel even te kijken naar het talent wat hier op het podium staat. Maar meer nog valt op hoeveel plezier de zangers hebben. Op sommige momenten is het vooral de drum en de bas in combinatie met de backing vocals die de nummers beheersen. Op ander nummers komt Angie haar stem beter tot haar recht.
Een aantal nummers zijn kort en uitbundig en anderen ogen als een jam sessie. De bassist had alleen al door de aankondiging (Grammy Award-winner) zijn credits verdient. De drummer (tevens zoon van de gitarist) laat in een solo horen sneller te kunnen drummen dan speakers en je gehoor kunnen bijhouden.
Angie zelf doet het concert deels zittend vanwege gezondheidsklachten. Ze lijkt wel in haar element gezien de stukken tekst die ze tussendoor opratelt. Haar stem is soms wat ver weg en dat is jammer. In 'Lover's Getto' lijkt ze zelfs wat te worden weggedrukt door de sound vanachter haar. Maar het is fraai dat een band veel ruimte krijgt en gewoon ook vrij mag spelen. Er ontstaat bijvoorbeeld ook enige hilariteit als de mannelijke zanger een inzet deed om heel hoog te zingen wat maar voor korte duur was.
Angie zingt een nummer voor de vrouwen ('where my sisters at?!') in de zaal. Later compenseert ze dat met 'Brotha' voor alle mannen ('where my brothers at?!'), wat erg goed wordt ontvangen. Het nummer daarna, 'Bottles & Cans' oogt meer mainstream, met een kop, een staart en een refrein. Er zit echter ruimte in waarin ze haar stem krachtig op de voorgrond zet; bluesy en helder. Hier houdt het publiek ook erg van. Na ruim een uur horen we de gitarist, die enige aarzeling van zich heeft afgeschud, en een mooi kraakhelder stukje solo spelen.
De manager, die ook de aankondiging deed, blijkt bekend te zijn van werk met Toni Braxton en Brandi. Hij komt nogmaals de woorden Neo Soul over het publiek uitstrooien. Angie zelf verruilt die term liever voor iets als ‘God is still in charge‘ waarmee ook gospel een podium krijgt. Terwijl veel bezoekers op haar verzoek een bak licht de zaal in schijnen met hun mobieltjes, zingt Angie 'No More Rain (In this Cloud)'. Het is soms wat te zoet voor ons. Thuis echter horen we de volle muziek beter en eigenlijk haar bescheiden maar ook zeer goede stem. Ook thuis vallen de veelzijdige en kleurrijke backing vocals op. 'Wish I didn't miss You' is daar een mooi voorbeeld van. Hulde voor een grote zangeres die zichzelf niet constant vooraan plaatst.
© Marten Siegers
