Op reis door de ruimte met Django Django
Als we rond achten de Melkweg Max binnenlopen, staat Man Of Moon net op de planken om de zaal op te warmen voor Django Django. Voordat we je laten weten wat we van dit Schotse voorprogramma vinden, moeten we toch eerst even melding maken van de visuals die op een scherm achter de heren te zien zijn. Het fascineert ons mateloos dat we staan te kijken naar wat ogenschijnlijk Windows Mediaplayer visuals lijken te zijn. Gelukkig kunnen we ons alsnog gauw richten op waar het hier om gaat – de performance van het duo Man Of Moon. Zanger/gitarist Chris Bainbridge en drummer Michael Reid laten met o.a. ‘Fear of Missing Out’, ‘Sign’ en ‘Strangers!’ een eclectische mix aan genres horen. Post-rock met een flinke drup krautrock, een snufje noise/drone en een theelepeltje psychedelische effecten en dan lekker veel echo op de zang op die typische 80’s manier – denk bijvoorbeeld aan het ‘spooky’, galmende geluid van bands als Echo and the Bunnymen. Niet elk nummer maakt evenveel indruk. Over het algemeen klinkt het lekker slepend, maar toch uptempo. Mellow, maar toch met pit. We zijn in ieder geval prima opgewarmd.
Als het podium helemaal klaar staat voor Django Django begint er even voor negenen een stem door de speakers te babbelen, het klinkt alsof we naar een oud nieuwsbericht luisteren. De zaal baadt in paars licht en dan is het stipt om negen uur tijd voor de vier mannen om het podium te betreden. Met een kort ‘hello people of Amsterdam’ is de kennismaking gedaan en wordt de set geopend met ‘Marble Skies’ van het gelijknamige nieuwe album. Achter de band staan drie schermen in de vorm van kerkramen: lang, smal en bovenaan uitlopend in een punt. Hierop is een felrood lijnenspel te zien dat de zonnige, broeierige sfeer ondersteunt. Het geheel doet zomers aan, maar met zoveel echo en effecten op elk instrument en de zang dat het lijkt alsof we in een galaxy far far away op een festival staan. Zelfs de drums lijken in de Melkweg te weerkaatsen. Direct wordt er gedanst in de zaal terwijl zanger Vinny Neff een aantal keer een hoge, galmende ‘wooooh’ de ruimte in slingert.
Onze Django Django ruimtereis vervolgt met ‘Shake and Tremble’ van het album ‘Born Under Saturn’ uit 2015. Dit tweede album werd vrij slecht ontvangen, zeker in vergelijking met de lyrische reacties op het titelloze debuutalbum van drie jaar eerder. Voor de aanwezigen vanavond lijkt het allemaal niet uit te maken, gedanst wordt er toch wel. Ook op het eveneens van ‘Born Under Saturn’ afkomstige ‘First Light’. Wat al opvalt, is dat er vanavond weinig meegezongen wordt in de Melkweg – de nummers lenen zich niet echt voor hard meebrullen, maar eerder voor dromerig genieten met hier en daar een wakker-schudt-moment in de vorm van intense drums, fel licht en jawel hoor, weer een paar keer ‘wooooh’. Het super aanstekelijke, nieuwe ‘Surface to Air’ – op album met zang van Rebecca Lucy Taylor, ook wel bekend als Self Esteem – zorgt voor bewegende heupen die nog net niet uit de kom schieten. Het dancehall sausje dat over het nummer gegoten is, moeten we even aan wennen, maar in het kader van honderdduizend genres in de mix past het wel bij Django Django.
De reis vervolgt met niets dan enthousiasme vanuit de zaal en energieke muzikanten op het podium. Tijdens het kitscherige ‘Skies Over Cairo’ moeten onze handen de lucht in terwijl er gedanst wordt op de stereotypische Egyptische tonen waarna we aankomen bij ‘Default’. De grote bekende van het debuutalbum wordt onderbroken door een kort voorstelrondje waarna de Melkweg nog even een graadje warmer wordt gespeeld. De band speelt aan het eind van de avond – ook als toegift – grotendeels oude nummers. Goed idee deze verdeling van nieuw werk en ouder materiaal. Het karakteristieke geluid waarmee Django Django bekend is geworden, is op de nieuwste release ‘Marble Skies’ weer goed te horen. Tijdens de toegift past het nieuwe ‘Champagne’ er dan ook prima tussen.
Al met al een goede show van Django Django – wij zijn in ieder geval meer dan tevreden als we de buitenlucht instappen met de gezellige melodietjes en maffe geluidjes van de band nog nagalmend in ons hoofd. Positief ook dat er tijdens de show niet zo slap geluld wordt, op af en toe een korte opmerking na. Gewoon spelen en die heerlijke ‘spacy’ flow niet onnodig doorbreken. Die net niet irritant wordende ‘wooooh’ van Neff zullen we hem nu dan ook niet aanrekenen… Voor deze keer.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie