Is Razorlight terug? – Wat ons betreft (nog) niet.
In 2004 bracht het Britse Razorlight een eerste album uit. Onder leiding van zanger-gitarist Johnny Borrell beklom het debuut ‘Up All Night’ de hitlijsten. In 2006 deed het selftitled album ‘Razorlight’ hetzelfde en in 2008 werd ook ‘Slipway Fires’ redelijk goed ontvangen. De band tourde, had wat wisselingen in de line-up en toen werd het stil. Er vertrokken weer een paar bandleden, Johnny Borrell verzamelde wat nieuwe muzikanten om zich heen, maar het kwam allemaal niet echt van de grond. Borrell probeerde het met een solo-album, Razorlight speelde nog wat shows en toen was het ineens 2018 en lag ‘Olympus Sleeping’ op de planken. Is Razorlight terug?
Op zondag 3 februari is de band in ieder geval terug in Nederland. Veel fans hebben de memo klaarblijkelijk gemist en de Melkweg is dan ook bij lange na niet uitverkocht. Als het Franse trio Fétiche – ja, dat is fetisj in het Frans – zonder verdere aankondiging op de planken verschijnt, is de zaal meer vloer dan publiek te zien. De drie kerels kijken dan ook maar gewoon zo min mogelijk de zaal in als ze hard van start gaan. De lege bierbekers trillen van het podium als zanger Max Holmes flink uithaalt vanonder zijn lange, warrige haar. De punkrock knalt de ruimte in waarbij de bassist Angus Young-achtige dansjes doet waarbij hij net als de drummer gekke, bijna maniakale bekken trekt. Fétiche klinkt hard, lekker, beetje in de sfeer van Birth of Joy en er worden aan de lopende band krakende solo’s uit Holmes’ gitaar geperst. Niets meer aan doen.
Om 21:12 uur (mooie tijd) is Razorlight zelf aan de beurt. Borrell stapt in ruim zittende overal met een lieflijk gedrapeerd sjaaltje om zijn nek het podium op en de rest van de band sluit aan. David Sullivan Kaplan mag losgaan op de drums, de andere David (Ellis) speelt gitaar en Harry Deacon doet de baspartijen. De eer van het eerste nummer is aan het oudje ‘Rip it Up’, direct gevolgd door ‘In the Morning’ – net iets minder oud, maar wel erg populair. Er wordt loeihard mee gezongen, want ja dit was natuurlijk een lekker bekend hitje. De band flitst er doorheen – twee keer knipperen en we zitten alweer middenin ‘Keep the Right Profile’. Pas dan mag er een nieuw stukje muziek ten gehore gebracht worden: ‘Brighton Pier’ van de nieuwe productie. Lekker zonnig, maar ook erg kort weer.
En zo vordert de avond: Razorlight speelt liedjes, het publiek wiebelt wat en zingt hier en daar mee en achterin de zaal wordt vrij hard gepraat. Tijdens de rustige stukken in ‘In the City’ is dit laatste overduidelijk te horen, zelfs helemaal voorin met je neus op het podium. En eerlijk is eerlijk, we snappen het wel. Ook ons kan het niet helemaal boeien. Pas tijdens ‘Before I Fall to Pieces’ lijkt er wat meer schwung in de band te zitten, hebben de vier muzikanten iets meer interactie met elkaar en komt de muziek er wat minder gemaakt uit. Maar los van dit soort korte momentjes is het vanavond in de Melkweg eigenlijk best saai. Razorlight is een beetje tam. En dat heeft z’n weerslag op het publiek. Hier en daar een hand in de lucht en sommigen stuiteren wat tijdens ‘Who Needs Love?’ en ‘Vice’, maar het komt – letterlijk – niet helemaal van de vloer.
Razorlight heeft muziek maken nog steeds prima onder de knie. Zowel oude als nieuwe nummers zitten goed in elkaar en veel heeft potentie om een gezellige hit te worden, of heeft deze status al behaald. Maar vanavond lijkt er weinig bezieling in te zitten en de avond kabbelt maar een beetje voort. Als we van het uptempo ‘Olympus Sleeping’ zonder adempauze in het droevige ‘Wire to Wire’ worden gedumpt, is het voor ons wel een beetje klaar. “How do you love on a night without feelings,” kweelt Borrell en tja, dat is een redelijk treffende vraag voor ons terwijl we ons opmaken om te vertrekken.
Ook Razorlight vertrekt om natuurlijk voor een toegift weer even terug te komen. Totdat de band weer verschijnt, schreeuwt de helft van de toeschouwers om meer terwijl de rest niet eens door lijkt te hebben dat de muziek überhaupt gestopt is. Een toegift van vijf nummers waaronder ‘Got to Let the Good Times Back into Your Life’ en ‘Los Angeles Waltz’ kan ons niet meer overtuigen. In de verte horen we nog net zachtjes de eerste tonen van ‘America’, maar dan zijn we al lang en breed op weg naar buiten. Jammer, maar echt terug is Razorlight wat ons betreft (nog) niet.
© Céline Claassens | All Rights Reserved
Geef een reactie